Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

'Waarom niet?'
'Wij zijn soldaten. Waarschijnlijk moeten we een beetje geweld gebruiken.'
Froelich staarde haar aan. 'Dat kun je niet maken. Het zijn personeelsleden,
net als ik.'
'Ze maakt maar een geintje,' zei Reacher. 'Maar ze zullen zich beter
voelen ais er niemand anders van het werk bij is.'
'Oké, dan wacht ik buiten. Maar ik ga wel mee.'
Ze handelde haar laatste telefoontjes af, borg haar administratie op
en ging ze daarna voor naar de lift en de garage. Ze stapten in de
Suburban en Reacher deed een tukje tijdens het ritje van twintig minuten.
Hij was moe. Hij had zes dagen non-stop hard gewerkt. Toen
de auto stopte, deed hij zijn ogen open in een armetierige buurt vol
tien jaar oude auto's en betonnen schuttingen. Hier en daar was het
oranje schijnsel van een straatlantaarn. Het asfalt was opgelapt en
op de stoep groeide schriel onkruid. Een paar blokken verderop
klonk het gestamp van een luidruchtige autoradio.
'Hier is het,' zei Froelich. 'Nummer 2301.'
Nummer 2301 was de linkerhelft van een twee-onder-een-kapwoning.
Het was een laag, houten gebouw van overnaads hout, met
de voordeuren zij aan zij in het midden en links en rechts symmetrische
ramen. De voortuin werd afgebakend door een lage draadomheining.
Het gazon was voor een deel dood. Geen boompjes,
bloemen of struiken. Maar wel vrij netjes. Geen rommel. De treden
naar de voordeur waren schoongeveegd.
'Ik wacht hier wel,' zei Froelich.
Reacher en Neagley stapten uit. De nachtlucht was koud en de autoradio
klonk luider. Ze gingen het hekje in. Liepen over een gebarsten
betonnen voetpad naar de deur. Reacher drukte op de bel
en hoorde hem binnen overgaan. Ze wachtten. Hoorden sloffende
voetstappen, op een kale vloer zo te horen en vervolgens iets van
metaal dat uit de weg werd gesleept. De deur ging open en daar
stond een man met zijn hand aan de knop. Hij was de schoonmaker
van de video, dat was duidelijk. Ze hadden uren naar hem zitten
kijken, vooruit en achteruit. Hij was jong noch oud. Klein noch
groot. Gewoon een doorsnee-iemand. Hij droeg een katoenen lange
broek en een Redskins-sweater. Hij had een donkere huid, hoge,
vlakke jukbeenderen en zwart, glanzend haar in een ouderwetse
coupe: langs de randen keurig strak geknipt.
'Ja?' zei hij.