Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

iedere andere sport kunnen de spelers aan het begin van het seizoen
denken dat ze alle wedstrijden, het hele seizoen gaan winnen. Dat
is zo'n beetje een realistisch motiverend doel. Het is hier en daar
ook weieens gelukt, heel soms. Maar bij honkbal is dat uitgesloten.
De allerbeste teams, de grootste kampioenen verliezen stuk voor
stuk ongeveer een derde van de wedstrijden. Ze verliezen minstens
vijftig, zestig wedstrijden per jaar. Moet je je even voorstellen hoe
dat vanuit een psychologisch standpunt bekeken moet voelen. Je
bent topatleet, je bent fanatiek prestatiegericht, maar je weet zeker
dat je herhaaldelijk het onderspit zult delven. Je zult je mentaal moeten
aanpassen, anders ga je eraan onderdoor. En met presidentiële
bewaking is het precies eender. Daar wil ik heen. We kunnen niet
elke dag winnen, dus raken we eraan gewend.'
'U hebt maar een keer verloren,' zei Neagley. 'In 1963.'
'Nee,' zei Stuyvesant. 'We verliezen herhaaldelijk, maar niet elk verlies
is zo groot. Net als bij honkbal. Niet elke slag levert de tegenpartij
een run op, niet elke nederlaag maakt dat je de wereldkampioenschappen
verliest. En hier maakt niet elke fout dat onze man
de pijp uit gaat.'
'Waar wilt u nu heen?' vroeg Neagley.
Stuyvesant boog zich naar voren. 'Wat ik wil zeggen, is dat de mensheid
nog altijd aanzienlijk vertrouwen in ons kan hebben, ondanks
wat uw onderzoek aan het licht heeft gebracht. Nu heb ik er volledig
begrip voor dat dit soort nou-én-zelfvertrouwen op een buitenstaander
nogal nonchalant moet overkomen. Maar jullie moeten inzien
dat ik wel zo moet denken! Jullie onderzoek heeft een paar
gaten aan het licht gebracht, en wat wij nu moeten doen is beoordelen
of het mogelijk is om die te dichten. Of dat rédelijk is. Dat
ga ik aan Froelichs eigen oordeel overlaten. Dat is haar afdeling.
Maar ik stel voor dat jullie elke vorm van twijfel die jullie ten aanzien
van ons mochten voelen overboord zetten. Als gewone burgers.
Iedere notie van mislukking, want wij zijn geen mislukkelingen. Gaten
zullen er altijd zijn. Die horen erbij. Dit is een democratie. Je
kunt er maar beter aan wennen.'
Daarna leunde hij naar achteren, alsof hij was uitgesproken.
'En deze specifieke bedreiging?' vroeg Reacher.
Hij dacht even na en schudde zijn hoofd. Zijn gezicht was veranderd.
De stemming in de hele ruimte was veranderd.
'Dit is precies het punt waar ik ophoud openhartig te zijn,' zei hij.
'Ik heb al gezegd dat het een tijdelijke vrijmoedigheid was. En het