Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

leegte. Het licht was vaag. In het halfduister zag de witte steen er
grijs uit.
'Hier,' zei ze.
De muren hadden kolossale, hoge panelen van marmer, voorzien van
een sierlijst met rietwerk. Het paneel waar ze voor stonden had bovenaan
een inscriptie: The United States Department Of The
Treasury. De inscriptie was horizontaal en een meter of drie lang.
Eronder stond nog een regel: Roll Of Honor. Vervolgens was er, beginnend
in de linkerbovenhoek van het paneel, een lijst met data en
namen. Een stuk of veertig. De op een na laatste op de lijst was J.
Reacher, 1997. De laatste was M.B. Gordon, 1997. Vervolgens was
er een heleboel onbeschreven ruimte. Misschien wel anderhalve kolom.
'Dat is Joe,' zei Froelich. 'Ons eerbetoon.'
Reacher keek naar de naam van zijn broer. Hij was keurig uitgebeiteld.
Elke letter was zo'n vijf centimeter hoog en ingelegd met
bladgoud. Het marmer zag er koud uit en was geaderd en gevlekt
zoals alle marmer. Vervolgens kreeg hij een beeld van Joe voor zijn
geestesoog. Hij was een jaar of twaalf, misschien aan het avondeten
of het ontbijt. Een mop begreep hij altijd een fractie van een seconde
eerder dan de rest en hij glimlachte altijd een fractie van een
seconde later. Daarna kreeg hij een beeld van toen hij uit huis ging.
'Huis' was destijds een dienstbungalow, ergens op een warme plek.
Zijn overhemd was nat van het zweet, zijn plunjezak hing over zijn
schouder, hij was op weg naar het vliegveld en een reis van vijftienduizend
kilometer naar West Point. Daarna zag hij hem aan het
graf van hun moeder, wat de laatste keer was dat hij hem in levenden
lijve had gezien. Molly Beth Gordon had hij ook ontmoet. Ongeveer
vijftien seconden voor haar dood. Ze was een intelligente,
levendige blondine geweest. Ze leek op Froelich.
'Nee, dat is Joe niet,' zei hij. 'Noch Molly Beth. Dat zijn maar namen.'
Neagley keek hem even aan en Froelich voerde hen zwijgend terug
naar de kleine hal met de lift. Ze rezen naar een andere wereld drie
etages hoger. Die was vol met smalle gangen, lage plafonds en zakelijke
aanpassingen. Akoestische tegels boven hun hoofd, halogeenlicht,
wit linoleum en grijs tapijt op de grond. De kantoren waren
verdeeld in hokjes met gecapitonneerde panelen tot schouderhoogte
op verstelbare pootjes. Overal rijen telefoons, faxen, stapels papier
en computers. Er was letterlijk een gegons van activiteit, gevormd