Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

'En disciplinaire problemen?' vroeg Reacher. 'Is er iemand die moeite
heeft met de wijze waarop je het team aanvoert? Heb je al iemand
op z'n donder moeten geven? Is er iemand die niet doet wat
er van hem wordt verwacht?'
Ze schudde haar hoofd. 'Ik heb een paar dingen veranderd. Paar
mensen gesproken. Maar ik ben tactvol te werk gegaan. En de duimafdruk
is toch niet thuis te brengen, of ik nou met ze heb gesproken
of niet. Dus volgens mij is het een echte bedreiging van buiten.'
'Ik denk het ook,' zei Neagley. 'Maar er is wel een insider bij betrokken,
hè? Want wie anders kan door dat gebouw scharrelen en
iets op het bureau van je baas leggen?'
Froelich knikte. 'Ik wil dat jullie het kantoor komen bekijken,' zei
ze. 'Willen jullie dat doen?'
Ze overbrugden de korte afstand met de dienst-Suburban. Reacher
lag breeduit achterin en Neagley zat voorin naast Froelich. De
avondlucht was vochtig en hield het midden tussen motregen en
mist. De wegen glommen van de nattigheid en het oranje licht. De
banden sisten en de ruitenwissers gingen heen en weer. Reacher ving
een blik op van de omheining van het Witte Huis en de voorkant
van de Treasury Building voordat Froelich afsloeg, een smal steegje
in reed en recht op een garage-ingang af ging. Er was een steile
afrit met een bewaker in een glazen hokje en een zee van helwit
licht. De plafonds waren laag en er stonden dikke betonnen zuilen.
Ze parkeerde de Suburban aan het eind van een rij van zes identieke
wagens. Hier en daar stonden Lincoln Town Cars en Cadillacs
van uiteenlopend bouwjaar en formaat, met lompe aangepaste
raamkozijnen waarin kogelvrij glas was aangebracht. Elk voertuig
was glanzend zwart en de hele garage was glimmend wit, zowel muren
als plafond en vloer. Het geheel zag eruit als een zwart-witfoto.
Er was een deur met een patrijspoortje van gepantserd glas. Froelich
ging ze voor door die deur, een smalle, mahoniehouten trap op
naar de kleine hal op de parterre. Er waren marmeren zuilen en een
enkele liftdeur.
'Jullie tweeën zouden hier eigenlijk niet mogen zijn,' zei Froelich.
'Dus niets zeggen en dicht bij me in de buurt blijven, oké?'
Toen zweeg ze even. 'Maar ik moet je eerst iets laten zien.'
Ze voerde ze door een tweede onopvallende deur en de hoek om,
een enorme, donkere hal ter grootte van een voetbalveld in.
'De ontvangsthal,' zei ze. Haar stem weergalmde in de marmeren