Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

'Wat hebben ze in het lab gebruikt?' vroeg Neagley. 'Jodiumdamp?
Ninhydrine?'
Froelich schudde haar hoofd. 'Hij verscheen direct onder een fluorescoop.'
Reacher dacht een poosje na terwijl hij naar de foto staarde. Buiten
was de duisternis helemaal ingevallen. Glimmende, klamme
stadsduisternis.
'Wat nog meer?' vroeg hij aan Froelich. 'Waarom ben je zo nerveus?'
'Moet er dan nog meer zijn?' vroeg Neagley.
Hij knikte. Je weet hoe die organisaties zijn, had hij haar gezegd.
'Er moet nog meer zijn,' zei hij. 'Ik bedoel, oké, dit is waarschijnlijk
angstaanjagend, uitdagend en intrigerend, maar ze is echt in paniek.'
Froelich pakte met een zucht de envelop en haalde er nog iets uit.
Het was in bijna alle opzichten identiek aan het eerste. Een plastic
documentmap met een kleurenfoto van twintig bij vijfentwintig. De
foto toonde een wit vel papier. Er stonden zes woorden op. De aankomende
vice-president Armstrong zal sterven. Het papier lag op een
andere ondergrond en er lag een andere liniaal naast. De ondergrond
was grijs laminaat en de liniaal van doorschijnend plastic. 'Hij is vrijwel
identiek,' zei Froelich. 'De forensische bijzonderheden zijn hetzelfde
en hij heeft dezelfde duimafdruk als handtekening.'
'En?'
'Hij lag op het bureau van mijn baas,' zei Froelich. 'Op een ochtend
lag het daar gewoon. Geen envelop, niks. En absoluut geen
idee hoe hij daar is gekomen.'
Reacher stond op en liep naar het raam. Hij vond het railkoordje
en trok de gordijnen dicht. Hij wist niet goed waarom. Het leek
hem gewoon juist.
'Wanneer was dat?' vroeg hij.
'Drie dagen nadat de eerste met de post was gekomen,' zei Froelich.
'Hij was gericht aan jullie in plaats van aan Armstrong,' zei
Neagley.
'Waarom? Om te zorgen dat je nummer een serieus zou nemen?'
'Dat deden we al,' zei Froelich.
'Wanneer gaat Armstrong weg uit Camp David?' vroeg Reacher.
'Vanavond dineren ze samen,' zei Froelich. 'Waarschijnlijk nog wat
kletsen. Ik denk dat ze na middernacht terugvliegen.'