Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

'Maar we hebben nog nooit een vice-president verloren,' zei ze. 'Tot
nu toe.'
Ze stak de mappen onder haar arm en legde de foto's op een stapeltje
op de schrijftafel en tikte ertegen met haar vingertoppen totdat
ze een keurig stapeltje vormden. Ze pakte ze op en stopte ze in
haar tas. Daarna bekeek ze de vier wanden stuk voor stuk alsof ze
zich de bijzonderheden nauwkeurig in haar geheugen wilde prenten.
Ze maakte een afwezig gebaartje. Ze knikte naar niets in het
bijzonder en liep naar de deur.
'Ik moest maar eens gaan,' zei ze.
Ze liep de kamer uit en de deur ging met een zuigend geluid achter
haar dicht. Het bleef een poosje stil. Daarna rechtte Neagley de rug
aan het voeteneind van een van de bedden, greep de manchetten
van haar sweater vast en strekte de armen recht boven haar hoofd.
Ze liet het hoofd naar achteren zakken en geeuwde. Haar haar viel
als een waterval over haar schouders. De zoom van haar sweater
kroop omhoog en Reacher zag harde spieren boven de tailleband
van haar spijkerbroek. Haar buik was zo geribbeld als een schildpadschild.
'Je ziet er nog steeds goed uit,' zei hij.
'Jij ook, in die zwarte kleren.'
'Voelt als een uniform,' zei hij. 'Het is vijf jaar geleden dat ik er
voor het laatst een heb gedragen.'
Neagley was klaar met haar stretchoefening. Streek haar haar glad
en trok de zoom van haar trui recht.
'Zijn we klaar?'
'Moe?'
'Kapot. We hebben ons te barsten gewerkt om die arme vrouw het
leven zuur te maken.'
'Wat vond je van haar?'
'Ik vond haar wel aardig. En zoals ik al tegen haar zei, denk ik dat
ze een onmogelijke baan heeft. Al met al vind ik haar vrij goed. Ik
betwijfel of iemand het haar kan verbeteren. En volgens mij weet
ze dat in haar hart wel, maar vreet ze zich op omdat ze genoegen
moet nemen met vijfennegentig procent in plaats van honderd.'
'Mee eens.'
'Wie is die Joe waar ze het over had?'
'Een vriendje van vroeger.'
'Kende je hem?'
'Mijn broer. Zij was zijn vriendin.'