Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

huis hebben geschoten, gelijktijdig aan de voor- en de achterkant,
op de parterre. En Armstrong zou in bed verbranden of we zouden
hem neerschieten als hij naar buiten holde of uit het raam sprong.
We zouden het omstreeks vier uur 's morgens hebben gedaan. De
shock zou totaal zijn geweest. De verwarring enorm. In de chaos
hadden we je agenten kunnen omleggen; fluitje van een cent. We
hadden het hele huis met de grond gelijk kunnen maken. We zouden
waarschijnlijk ook zonder kleerscheuren weg zijn gekomen, en
vervolgens zou het gewoon zijn uitgedraaid op een standaard mensenjacht,
wat daar in de wildernis niet ideaal zou zijn geweest. Maar
met een beetje geluk zouden we het waarschijnlijk wel gered hebben.
Edward Fox weer.'
Er viel een stilte.
'Ik geloof het niet,' zei Froelich. Ze staarde naar de foto's. 'Dit kan
niet vrijdagnacht zijn geweest. Dit was een andere keer. Je bent er
niet echt geweest.'
Reacher zei niets.
'Nou?' vroeg ze.
'Nou, kijk maar eens naar deze,' zei Reacher. Hij gaf haar nog een
opname. Het was een telefoto. Hij was van haar, zittend aan het
raam in het appartement boven de garage, starend in de duisternis
met haar mobiele telefoon in de hand. Haar warmtesignatuur was
gevangen in merkwaardige tinten rood, oranje en paars. Maar ze
was het wel. Dat stond vast. Alsof ze dichtbij genoeg was om aan
te raken.
'Ik had met New Jersey gebeld,' zei ze zacht. 'Die bevriende musici
zijn goed weggekomen.'
'Mooi,' zei Reacher. 'Bedankt dat je dat hebt geregeld.'
Ze keek naar de drie infraroodopnamen, van de een naar de ander
en zei niets.
'Dus de balzaal en de privéwoning waren voltreffers,' zei Reacher.
'Twee-nul voor de boeven. Maar de volgende dag sloeg alles. Gisteren.
Die bijeenkomst bij de kerk.'
Hij gaf haar de laatste foto. Het was een gewone daglichtopname
vanuit een hoge hoek. Daarop liep Armstrong met zijn zware overjas
over het grasveld van het gemeenschapscentrum. De lage, gouden
zon wierp een lange schaduw achter hem. Hij was omgeven
door een grillig kluitje mensen, maar zijn hoofd was duidelijk te
zien. Met inkt was er weer een ruw geweervizier overheen getekend.
'Ik zat in de kerktoren,' zei Reacher.