Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

Ze bleven een kwartier staan en wisten niet goed of ze het warm of
koud hadden. Er klonk een luidruchtig en treurig gesnerp van het
orgel in de verte en daarna werd het stil. Vervolgens het gedempte
geluid van schuifelende voetstappen op stoffige planken. De grote,
eikenhouten deur ging open en een klein groepje mensen druppelde
naar buiten in het zonlicht. De dominee ging met Froelichs ouders
bij de deur staan om met iedereen die wegging een paar woorden
te wisselen.
Een paar minuten later kwam Armstrong naar buiten met Stuyvesant
aan zijn zijde. Ze droegen allebei een donkere jas. Ze waren
omringd door zeven agenten. Armstrong sprak even met de dominee,
gaf de ouders van Froelich een hand en bleef weer even praten.
Daarna bracht zijn lijfwacht hem naar de helikopter. Hij zag
Reacher en Neagley, maakte een omweg en kwam met een vragende
blik op hen af.
'En we leven nog lang en gelukkig,' zei Reacher.
Armstrong knikte. 'Dank je wel,' zei hij.
'Graag gedaan,' zei Reacher.
Armstrong aarzelde nog even alvorens zich zonder handen te schudden
om te draaien en naar de helikopter te lopen. Daarna kwam
Stuyvesant zelf op hen af, alleen.
'Gelukkig?' vroeg hij.
Reacher haalde de politieschildjes en identiteitsbewijzen uit zijn zak.
Stuyvesant hield zijn handen op om ze allemaal in ontvangst te nemen.
'Misschien wel gelukkiger dan we dachten,' zei Reacher. 'Het waren
geen lui van jou, dat staat vast. Het waren smerissen uit Idaho,
een plaats in de buurt van Boise. Daar heb je de adressen. Je zult
vast wel vinden wat je zoekt. De computer, het papier, de printer.
Andretti's duim in de diepvries. Misschien ook nog iets anders.'
Hij haalde een papiertje uit zijn zak.
'Dit heb ik ook gevonden,' zei hij. 'Het zat in een van de portefeuilles.
Het is een kassabon. Ze zijn vrijdag aan het eind van de
dag naar de kruidenier gegaan om zes kant-en-klaarmaaltijden en
zes grote flessen water te halen.'
'Nou en?' zei Stuyvesant.
Reacher glimlachte. 'Ik denk dat het geen gewone boodschappen
waren met al die activiteiten van ze. Volgens mij hebben ze ervoor
gezorgd dat mevrouw Nendick te eten had terwijl ze deze kant op
kwamen. Ik denk dat ze nog leeft.'