Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

chauffeur van de Tahoe had een geweer in zijn handen en roeide
slippend en glijdend met de loop door de sneeuw. Hij was op weg
naar dekking in de rotsen. Het was de man uit Bismarck. Geen twijfel
mogelijk. Ingevallen gezicht, lang lichaam. Hij had zelfs dezelfde
jas aan. Hij buffelde door de sneeuwbank met een jas die openwapperde,
en veroorzaakte met zijn knieën sneeuwverstuivinkjes bij
elke stap. Reacher hief zijn Steyr, liet hem op de bumper van de Yukon
rusten en mikte op zijn hoofd. Trok zijn vinger strak om de
trekker. Toen hoorde hij een stem vlak achter hem. Hij klonk luid
en dringend.
'Niet schieten,' riep de stem.
Hij draaide zich om en zag de tweede man tien meter naar het noordwesten.
Neagley struikelde vlak voor hem door de sneeuw. Hij had
haar Heckler & Koch laag in zijn linkerhand. Een pistool in zijn
rechter, tegen haar rug. Het was de man van de garagevideo. Daarover
was ook geen twijfel mogelijk. Tweedjas, klein, brede schouders,
beetje gedrongen. Geen hoed ditmaal. Hij had hetzelfde gezicht
als de man van Bismarck, iets dikker. Hetzelfde grijzende,
zandkleurige haar, iets dikker. Broers.
'Laat uw wapen vallen, meneer,' riep hij.
Het was een voorbeeldige smeristekst en hij had een voorbeeldige
smerisstem. Neagley vormde Het spijt me met haar lippen. Reacher
draaide de Steyr in zijn hand om en hield hem vast aan de loop.
'Laat uw wapen vallen, meneer,' herhaalde de gedrongen man.
Zijn broer uit Bismarck maakte rechtsomkeert, ploegde door de
sneeuw en kwam dichterbij. Hij hief zijn geweer. Dat was ook een
Steyr, een lang, fraai wapen. Het zat onder de sneeuw. Het wees
recht op Reachers hoofd. De lage ochtendzon maakte de schaduw
van de loop drie meter lang. Reacher dacht: hoe moet dat nu met
dat eenzame motelbed? Sneeuwvlokken warrelden rond en het was
bitter koud. Hij trok zijn arm terug en wierp het pistool hoog in de
lucht. Hij maakte een luie boog door de vallende vlokken, landde
en begroef zich in een berg sneeuw. De man uit Bismarck tastte met
zijn linkerhand in zijn zak en haalde zijn legitimatieschildje te voorschijn.
Hield hem hoog in zijn handpalm. Het was een goudkleurig
schildje op een versleten, leren ondergrond. Het leer was bruin. Het
geweer bewoog. De man stak z'n legitimatie weer weg, bracht het
geweer naar zijn schouder en hield het stil.
'Wij zijn van de politie,' zei hij.
'Dat weet ik,' antwoordde Reacher. Hij keek om zich heen. Er viel