Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

net zichtbaar, bijna aan het oog onttrokken door de wind en de verse
sneeuw. Maar zijn uitgaande sporen waren diep en nieuw. Ze
draaiden scherp naar rechts en verdwenen in noordelijke richting
via een krappe bocht in de spleet en vervolgens verdwenen ze achter
een besneeuwde, uitstekende rotspartij uit het gezicht. Stilte
alom. De sneeuw joeg hen recht tegemoet. Hij kwam omhóóg, vanaf
de bodem van de geul.
Tijd en ruimte, dacht Reacher. Vier dimensies. Een klassiek strategisch
probleem. De Tahoe had misschien rechtsomkeert gemaakt
met het doel om op het cruciale tijdstip weer op de cruciale plek te
zijn. Hij kon zijn pad weer terugvinden om op tijd bij de kerk terug
te zijn, vlak voordat Armstrong zou landen. Maar om er blindelings
achteraan te gaan zou zelfmoord zijn. Want misschien maakte
hij helemaal niet rechtsomkeert. Misschien wachtte hij wel om
de volgende hoek in een hinderlaag. Maar om daar te lang over na
te denken zou ook zelfmoord zijn. Want misschien maakte hij geen
rechtsomkeert, nóch wachtte hij in een hinderlaag. Misschien beschreef
hij een hele cirkel met de bedoeling hun achterop te komen.
Een klassiek probleem. Reacher keek op zijn horloge. Bijna op het
point of no return. Ze waren bijna een halfuur onderweg. Daarom
zou het ook een halfuur kosten om terug te komen. En Armstrong
werd over een uur en vijf minuten verwacht.
'Heb je zin om het koud te krijgen?' vroeg hij.
'Er zit niets anders op,' zei Neagley. Ze maakte haar portier open
en glipte uit de auto in de sneeuw. Holde onhandig naar rechts,
worstelend met de sneeuwbanken, over de rotsen, met de bedoeling
om de poten van de u te overbruggen. Hij haalde zijn voet van de
rem, gaf een rukje aan het stuur en zakte langzaam de helling af.
Op de bodem van het ravijn maakte hij een scherpe bocht naar
rechts en volgde de sporen van de Tahoe. Het was de beste oplossing
die hij kon improviseren. Als de Tahoe inderdaad op de terugweg
was, kon hij niet eeuwig blijven wachten. Het had geen zin
om voorzichtig terug naar de kerk te rijden en daar aan te komen
als Armstrong al dood was. En als hij recht een hinderlaag in reed,
vond hij dat best: met Neagley met een machinepistool in haar handen
vlak achter zijn tegenstanders. Hij ging ervan uit dat het laatste
zijn overleving min of meer garandeerde.
Maar er was geen hinderlaag. Hij reed om de uitspringende rotspartij
en zag helemaal niets behalve de lege wielsporen van de Tahoe
in de sneeuw en Neagley die vijftig meter verderop stond met