Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

Hij gaf nog meer gas. Hij reed bijna tachtig. Daarna honderd. Hoe
harder hij ging, des te beter de auto het deed. Hij bracht in wezen
minder tijd op de grond door.
'Ik zie ze!' riep Neagley.
Ze lagen tweehonderd meer voor, beurtelings zichtbaar als ze omhoog
steigerden en onzichtbaar als ze weer omlaag vielen in de zee
van gras, als een bezeten dolfijn op de golven. Reacher gaf gas om
wat afstand te winnen. Hij was in het voordeel. Zij baanden een
pad voor hem. Hij bleef inlopen tot het verschil ongeveer honderd
meter was en daar liet hij het bij. De motor brulde en de vering steigerde,
knalde en botste.
'Ze kunnen wel vluchten,' riep hij.
'Maar zich niet verbergen,' gilde Neagley terug.
Tien minuten later bevonden ze zich zestien kilometer ten westen
van Grace en hadden ze het gevoel alsof ze ernstig klop hadden gehad
in een vuistgevecht. Reachers hoofd raakte het dak bij elke hobbel
en zijn armen deden zeer. Zijn schouders voelden geteisterd. De
motor gilde nog steeds. De enige manier waarop hij zijn voet op het
gas kon houden was door het pedaal helemaal in het tapijt te persen.
Naast hem stuiterde Neagley heen en weer en smakte naar voren
en naar achteren. Ze had het opgegeven om zich schrap te zetten
uit angst haar ellebogen te breken.
Tijdens de volgende gruwelijke zestien kilometer ging het terrein
langzaam over in iets nieuws. Ze bevonden zich letterlijk in het midden
van niemandsland. Grace lag meer dan dertig kilometer achter
hen en de snelweg was nog even ver voor hen. Het landschap steeg.
Het verbrokkelde in scherpere ravijnen. Er waren meer rotsen. Er
groeide nog wel gras en het was nog altijd hoog, maar het was ook
dunner omdat de wortels niet meer zo diep reikten. En er lag sneeuw.
De grashalmen stonden stijf van de ijzel en rezen op uit een deken
van vijftien centimeter dikte. Beide auto's namen gas terug met een
tussenruimte van honderd meter. Anderhalve kilometer later was
de jacht teruggelopen tot een bespottelijke optocht van dertig kilometer
per uur. Ze reden aarzelend hellingen van vijfenveertig graden
af, plonsden tot de motorkap in de verzamelde sneeuw op de
bodem, klauwden weer omhoog met de versnelling in vierwielaandrijving.
De spleten waren zo'n drie tot vijf meter diep. De eindeloze
westenwind had ze vol geblazen met sneeuw, de lijzijde kaal
gelaten en de loefzijde glad en steil. De sneeuwvlokken joegen horizontaal
op hen af.