Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

Geen reactie. Even vroeg hij zich af of ze 'm het afgelopen uur misschien
waren gesmeerd. Of echt slim waren geweest en door het
plaatsje naar het oosten waren gegaan. Ze waren stom geweest om
recht in de zon te willen schieten. Hij draaide zich met een ruk om,
maar zag niets achter zich behalve lichten die overal achter ramen
aan gingen. Hoorde nergens iets behalve het suizen in zijn oren en
de oorverdovende rockmuziek uit de auto. Hij draaide zich om,
klaar om opnieuw te schieten en zag de Tahoe honderd vijf tig meter
verderop uit het gras vliegen. De ochtendzon flitste goud en zilver
op zijn achterklep en het chroom van de bumper. Hij steigerde
over een heuveltje met alle vier de wielen van de grond, stortte weer
ter aarde en snelde in westelijke richting weg.
Hij gooide het geweer op de achterbank van de Yukon, sloeg de
deur dicht, zette de radio uit en scheurde recht over het kerkhof.
Barstte door het houten hek en stortte zich in het hoge gras. Maakte
een snelle bocht in zuidelijke richting. Het terrein was dodelijk.
De auto hotste en botste door geulen en sprong als een wilde over
lange golven. Hij stuurde met een hand en maakte zijn gordel met
de andere vast. Trok hem strak om hem op zijn stoel te houden. Hij
zag Neagley op hem af hollen door het gras aan zijn linkerhand.
Hij stond boven op de rem, ze wrong het portier aan haar kant open
en wierp zich op de achterbank. Hij stoof weer verder, zij trok het
portier met een klap dicht en worstelde zich op de passagiersstoel
voor. Ze deed haar gordel om, klemde de Heckler & Koch tussen
haar knieën en zette zich met beide handen schrap tegen het dashboard
alsof ze een woeste rit in de achtbaan maakte.
'Perfect,' zei ze. Ze hijgde erg. Hij snelde verder. Maakte een bocht
terug in noordelijke richting tot hij het spoor vond dat de Tahoe
door het gras had gemaakt. Hij trok de Yukon recht op het spoor
en gaf gas. De rit was erger dan welke achtbaan ook. Het was een
continue geweldsuitbarsting. De auto sprong en sidderde, werd
beurtelings gewichtloos en stortte op de grond om weer verder te
snellen. De motor gilde. Het stuur probeerde zich uit zijn handen
te wrikken en stootte hard genoeg terug om zijn duimen te breken.
Hij hield zijn vingers recht en stuurde alleen met zijn handpalmen.
Hij vreesde dat er elk moment een as kon breken.
'Zie je ze al?' riep hij.
'Nog niet,' riep ze terug. 'Ze kunnen wel driehonderd meter voor
liggen.'
ik ben bang dat de auto het begeeft.'