Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

Hij legde beide armen plat langs de muur, keek recht naar het westen
en prentte de lokatie van de korte gele flits ten opzichte van de
toren in zijn geheugen. Honderdveertig meter van de toren en een
kleine dertig meter ten zuiden van loodrecht. Hij kroop weer terug
in het klokkenhuis, langs de hamerende klok en omlaag naar het
schip. Hij haalde de lange wapens onder de kerkbank vandaan en
borg ze weg op de koude grond onder de Yukon. Hij wilde ze niet
in de auto opbergen, want hij wilde hun lichtflits niet met de zijne
beantwoorden.
Daarna liep hij terug naar het pension waar Neagley net haar kamer
uitkwam. Het was bijna zes uur. Ze had zich gedoucht en aangekleed.
Ze gingen zijn kamer in om te praten.
'Kon je niet slapen?' vroeg hij.
'Ik slaap nooit,' zei ze. 'Zijn ze er nog?'
Hij knikte. 'Maar er is een probleem. We kunnen ze niet te grazen
nemen op de plek waar ze zitten. We moeten ze eerst zien weg te
krijgen.'
'Waarom?'
'Te dichtbij. We kunnen daar niet de derde wereldoorlog beginnen,
een uur voordat Armstrong hier komt. En we kunnen niet twee lijken
op honderdvijftig meter van dit plaatsje laten liggen. De mensen
hebben ons gezien. Er zal al vroeg politie uit Casper zijn. Misschien
wel State Troopers. Jij moet aan je vergunning denken. We
moeten ze meenemen naar een verlaten plek. Misschien ergens in
het westen, waar het sneeuwt. Deze sneeuw blijft nog wel tot april.
Dat komt me goed van pas. Ik wil het ver weg doen en ik wil dat
het april is voordat iemand weet dat er hier iets is gebeurd.'
'Oké, hoe dan?'
'Ze zijn Edward Fox. Niet John Malkovich. Ze willen het vege lijf
redden. Als we het goed aanpakken, kunnen we ze laten vluchten.'
Voor halfzeven waren ze weer bij de Yukon. De sneeuwvlokken
dwarrelden nog steeds in de lucht. Maar de lucht in het oosten begon
al op te lichten. Er was een donkerpaarse strook langs de horizon,
vervolgens een antracietkleurige strook en daarna de zwarte
nacht. Ze controleerden hun wapens. Trokken hun schoenveters
strak, ritsten hun jas dicht en draaiden met hun schouders om te
voelen of ze bewegingsvrijheid hadden. Reacher zette zijn muts op
en trok zijn linkerhandschoen aan. Neagley stopte haar Steyr in haar
binnenzak en zwaaide de Heckler & Koch op haar rug.