Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

'Het zuiden is vrij,' riep Neagley terug.
'Ik ga naar beneden om de kaart te halen. Jij kunt beide richtingen
in de gaten houden als ik weg ben. Kun je de limbo dansen onder
deze verrekte klokkenstang.'
Hij kroop naar het luik en zette zijn voeten op de ladder. Daalde
af. Hij voelde zich stijf, pijnlijk en verkleumd. Hij liet zich op de
rand zakken en daalde de wenteltrap af. Liep de toren en de kerk
uit en de zwakke middagzon in. Hij hinkte over het kerkhof naar
de auto. Zag Froelichs vader erbij staan kijken alsof de auto misschien
antwoord op een vraag kon geven. De oude man zag hem
aankomen in het raampje en draaide zich met een ruk om.
'Ik heb meneer Stuyvesant aan de lijn voor je,' zei hij. 'Van het kantoor
van de geheime dienst in Washington.'
'Nu?'
'Hij wacht al twintig minuten. Ik heb je gezocht.'
'Waar is de telefoon?'
'Thuis.'
Het huis van Froelich was een van de witte gebouwen aan de korte
zuid-oostpoot van de K. De oude man ging hem met zijn grote,
verende stappen voor. Reacher moest zijn best doen om hem bij te
houden. Het huis had een voortuin met een omheining van witte
paaltjes. Hij stond vol met kruiden en potplanten die waren bezweken
van de kou. Binnen was het schemerig en het rook er lekker.
De vloer was van donker hout. Hier en daar lagen kleedjes. De
oude man ging hem voor naar de voorkamer. Daar stond onder het
raam een antieke tafel met een telefoon en een foto erop. De telefoon
was een ouderwets model met een zware hoorn en een gevlochten
snoer omwikkeld met bruine stof. De foto was van Froelich
zelf op ongeveer achttienjarige leeftijd. Haar haar was iets langer
dan ze het had gedragen, en een tikje lichter. Ze had een open en
onschuldig gezicht en een lieve glimlach. Haar donkerblauwe ogen
waren vol toekomstverwachting.
Naast de tafel stond geen stoel. De Froelichs waren blijkbaar van
een generatie die liever stond te bellen. Reacher ontwarde het snoer
en bracht de hoorn naar zijn oor.
'Stuyvesant?' zei hij.
'Reacher? Heb je goed nieuws voor me?'
'Nog niet.'
'Hoe is de situatie?'
'De dienst is om acht uur,' zei Reacher. 'Maar dat zul je vast al weten.'