Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

18
De lucht was koud en bijna vijfentwintig meter boven de grond
was de bries wind geworden. Hij blies door de latten, schuurde langs
zijn ogen en deed ze tranen. Ze hadden er twee uur gezeten en er
was niets gebeurd. Ze hadden niets gezien en niets anders gehoord
dan de klok. Het geluid kenden ze uit hun hoofd. Elke dunk bestond
uit een cluster afzonderlijke metalen frequenties die laag begon
met de gedempte basklank van de grote raderen tot de hoge
klik van de gangpal, afsluitend met het vage, vertraagde, resonerende
ding van de kleinste klok. Het was het geluid van krankzinnigheid.
ik zie iets,' riep Neagley. ik denk een jeep. Hij komt uit het zuiden.'
Hij wierp vlug een blik op de weg naar het noorden en kwam overeind
uit zijn geknielde houding. Hij was stijf en verkleumd en erg
ongemakkelijk. Hij raapte de vogelaartelescoop op.
'Vangen,' zei hij.
Hij wierp hem in een boogje over de klokstang. Neagley draaide
zich, ving hem met een hand op en wendde zich weer naar het lattenpaneel.
Zette de telescoop aan haar oog.
'Misschien een nieuw model Chevrolet Tahoe,' riep ze. 'Licht goud
metallic. De zon staat op de voorruit. De inzittenden zijn niet te onderscheiden.'
Reacher keek weer naar het noorden. De weg was nog steeds verlaten.
Hij had een zicht van dik vijftien kilometer. Het zou tien minuten
kosten om vijftien kilometer te overbruggen, zelfs als je hard
reed. Hij rechtte de rug en strekte zich uit. Dook onder de klokstang
door en kroop naast Neagley. Ze schoof een stukje op naar
rechts. Hij wiste zijn ogen en staarde naar het zuiden. Er was een
klein gouden vlekje op de weg, helemaal alleen, op een kilometer
of acht.
'Druk is anders,' zei ze. 'Vind je niet?'
Ze gaf hem de telescoop. Hij stelde opnieuw scherp, liet hem op een
dwarslat rusten en tuurde erdoorheen. Het verlies aan diepte door