Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

delen van de weg zien waar hij in de verte over lichte glooiingen
liep. Reacher keerde, reed terug en sloeg de korte zuid-oostpoot in.
Daar waren meer huizen en die stonden dichter opeen, maar verder
was er geen verschil. Hij versmalde op dezelfde afstand en liep
door naar iets wat niet zichtbaar was. Hier was ook prikkeldraad
en een onverklaarbare houten schuur zonder deur. In de schuur
stond een roestige pick-up in een bed van bleek, onkruidachtig gras.
Hij zag eruit alsof hij daar was gestald in de tijd dat Nixon vicepresident
was.
'Oké, rij maar naar het zuiden,' zei Neagley. 'Gaan we de kerk bekijken.'
De zuidpoot voerde over een afstand van honderdtwaalf kilometer
naar Douglas, en ze overbrugden de eerste vijf. De elektriciteits- en
telefoonlijnen van het plaatsje kwamen van die kant via geteerde
palen die met een flauwe bocht in de verte verdwenen, samen met
de weg. De weg liep langs de kerk en de begraafplaats. Daarna volgde
een groepje cederhouten gebouwen, vervolgens een paar verlaten
koeienstallen, daarna een stuk of twintig, dertig kleine huizen,
waarna de bebouwde kom eindigde en er alleen nog maar oneindig
grasland was. Maar het was niet vlak. Er waren kloven en spleten
die glad waren geschuurd door tienduizend jaar weer en wind. Ze
glooiden als de deining van een oceaan kalmpjes op en neer tot een
maximale diepte van een meter of vier. Ze stonden als een netwerk
allemaal met elkaar in verbinding. Het gras zelf was een meter hoog
en bruin, dood en broos. Het golfde onder de eeuwige bries.
'Daar kun je een compagnie infanterie verstoppen,' zei Neagley.
Reacher keerde en reed terug naar de kerk. Stopte en parkeerde op
dezelfde hoogte als het kerkhof. De kerk zelf leek erg op die van
Bismarck. Het schip had hetzelfde steile dak en dezelfde plompe,
vierkante toren. De toren was voorzien van een klok, een windvaantje,
een vlag en een bliksemafleider. Hij was wit, maar niet zo
helder wit. Reacher wierp een blik op de westelijke horizon en zag
grijze wolken zich boven de bergen in de verte samenpakken.
'Het gaat sneeuwen,' zei hij.
'Hiervandaan is niets te zien,' zei Neagley.
Ze had gelijk. De kerk stond pal op de bodem van de vallei van de
rivier. De fundering was waarschijnlijk het laagste gebouw in de
omtrek. De weg naar het noorden was maar een meter of honderd
te overzien. Hetzelfde gold voor de zuidpoot. Hij liep in beide richtingen,
rees over een lichte glooiing en verdween uit het zicht.