Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

Hij was van gewoon gevernist, honingkleurig zachthout. Bij het slageind
was hij een kleine drie centimeter dik en hij zou een kleine veertig
centimeter lang zijn geweest als hij in de buurt van het handvat
niet zou zijn gebroken. Hij was opzettelijk gebroken. Hij was gedeeltelijk
doorgezaagd en vervolgens op het zwakke punt geknapt.
Het ruwe eind was zo bewerkt om te doen voorkomen alsof hij per
ongeluk was gebroken.
ik heb geen last van driftaanvallen,' zei Armstrong. 'Maar je hebt
gelijk, mijn vader wel. We woonden in een klein plaatsje in Oregon,
nogal eenzaam en afgelegen. Het was in wezen een houthakkersplaatsje.
Een allegaartje. De fabriekseigenaren woonden in grote
huizen, de ploegbazen in kleinere en de arbeiders in hutten of
pensions. Er was een school. Mijn moeder dreef een apotheek. Als
je de weg terugliep, had je de rest van de staat, voorbij het dorp waren
ongerepte wouden. Je had het gevoel alsof je op een grens woonde.
Het was er ook een beetje wetteloos, maar niet al te erg. Af en
toe waren er hoeren en er werd veel gezopen, maar in het algemeen
deed het gewoon zijn best om een gewoon Amerikaans plaatsje te
zijn.' Hij zweeg even. Legde zijn handen plat op zijn bureau en staarde
ernaar.
ik was achttien,' zei hij. ik had eindexamen gedaan, was klaar voor
de universiteit en bracht mijn laatste paar weken thuis door. Mijn
zus was ergens op reis. Bij het hek stond een brievenbus. Die had
mijn vader zelf gemaakt in de vorm van een miniatuurhoutzagerij.
Het was een fraai ding, gemaakt van kleine strookjes cederhout.
Het jaar daarvoor met Halloween was het kapotgeslagen. Je weet
wel, het was de traditionele Halloweengrap voor opgeschoten jongens
om rond te rijden met een honkbalbat en brievenbussen kapot
te slaan. Mijn vader hoorde het gebeuren en joeg ze achterna, maar
zag ze niet. We waren een beetje nijdig, want het was een mooie
brievenbus en de vernieling leek zo zinloos. Maar hij herstelde hem,
maakte hem sterker en raakte een beetje geobsedeerd met de bescherming.
Er waren avonden dat hij zich buiten verstopte om hem
te bewaken.'
'En die jongens kwamen terug,' zei Neagley.
Armstrong knikte. 'Aan het eind van de zomer,' zei hij. 'Twee knapen
in een pick-up, met een knuppel. Het waren potige jongens. Ik
kende ze niet echt, maar had ze hier en daar weieens gezien. Ik denk
dat het broers waren. Echt van die harde jongens, weet je wel. Delinquenten,
bullebakken van elders, het soort jongens waar je met