Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

ciersingang, waar Armstrong naar binnen zou gaan. Discreet opgestelde
videocamera's hielden de hele hal en de hele balzaal in het
oog en elk daarvan was verbonden met zijn eigen recorder. De recorders
stonden stuk voor stuk in verbinding met een tijdcodegenerator,
dus zou het hele evenement continu en met tijdvermelding
worden opgenomen.
De gastenlijst telde duizend mensen. Het novemberweer betekende
dat ze niet op de stoep in de rij konden staan, en de teneur van de
avond was dat de beveiliging aangenaam onopvallend moest zijn,
dus was het standaard winterprotocol van kracht, wat inhield dat
de mensen rechtstreeks van de straat de hal in moesten via een tijdelijke
metaaldetector in de ingang. In de hal konden ze wat rondlopen
om uiteindelijk naar de ingang van de balzaal te gaan. Daar
aangekomen, moesten ze hun gedrukte uitnodiging laten controleren
en hun legitimatie met foto laten zien. De uitnodiging werd met
de voorkant omlaag op een glazen plaat gelegd en vervolgens bij
wijze van souvenir teruggegeven. Onder de glazen plaat zat een videocamera
gemonteerd die op dezelfde tijdcode werkte als de rest,
dus namen en gezichten werden in de visuele registratie permanent
gekoppeld. Uiteindelijk gingen ze via een tweede metaaldetector de
balzaal in. Froelichs ploeg was serieus maar goedgehumeurd en wekte
de indruk alsof men de gasten zelf beschermde tegen een of ander
opwindend en aspecifiek gevaar, in plaats van Armstrong tegen
hén te beschermen.
Froelich zat aan de videomonitors gekluisterd, op zoek naar gezichten
die niet klopten. Ze zag er niet een, maar bleef zich niettemin
zorgen maken. Ze zag geen teken van Reacher. Ze wist niet
goed of ze daar blij mee moest zijn of juist niet. Deed hij het nu of
niet? Ze dacht erover om vals te spelen en zijn signalement onder
haar team te verspreiden, maar bedacht zich. Ik moet het hoe dan
ook weten, dacht ze.
Een halfuur later reed Armstrongs konvooi van twee auto's de laaden
losplek binnen. Inmiddels hadden zijn gasten al een paar glazen
goedkope mousserende wijn achter de kiezen en zoveel zompige
toastjes gegeten als ze wilden. Zijn persoonlijke lijfwacht van drie
man bracht hem binnen via een gang aan de achterkant en bleef de
hele tijd in een straal van drie meter om hem heen. Zijn optreden
moest twee uur duren, wat hem gemiddeld ruim zeven seconden per
gast verschafte. Voor een koorddanser is zeven seconden misschien
een eeuwigheid, maar dit was anders, vooral als het op handen