Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

deur open en kwamen er drie agenten naar buiten. Een kwam naar
voren door de canvas tunnel en deed het portier open. Reacher stapte
uit en Neagley schoof eruit en kwam naast hem staan. De agent
deed het portier weer dicht, bleef onbewogen op het trottoir staan
en de auto reed weer weg. De tweede agent stak zijn armen uit en
maakte een gebaar dat ze moesten blijven staan om gefouilleerd te
worden. Ze wachtten in het halfduister van de tent. Neagley verstrakte
toen vreemde handen haar betastten. Maar het was geen
grondige fouillering. Ze raakten haar amper aan. En ze misten
Reachers keramische mes. Dat had hij in zijn sok verborgen.
De agenten gingen hen voor Armstrongs gang in en sloten de deur.
Het huis was groter dan het van buiten leek. Het was een volumineus
gebouw dat de indruk wekte dat het er al honderd jaar stond
en er nog wel een eeuw tegen kon. Er stond donker antiek in de hal,
er zat gestreept behang op de muur en overal hingen ingelijste schilderijen.
Op de vloer lagen kleden op dik kamerbreed tapijt. In de
hoek stond een oude koffer, waarschijnlijk klaar voor het noodreisje
naar Oregon.
'Deze kant op,' zei een van de agenten.
Hij ging ze met een scherpe bocht door de gang voor naar een enorme
eetkeuken in het binnenste van het huis. De keuken zag eruit
alsof hij in een blokhut thuishoorde. Het was een en al grenen, met
een grote tafel aan de ene kant en alle kookapparatuur aan de andere.
Er hing een sterke koffiegeur. Armstrong en zijn vrouw zaten
met zware porseleinen bekers en vier kranten aan tafel. Mevrouw
Armstrong droeg een joggingpak en had een laagje zweet op haar
gezicht, alsof er misschien een eigen fitnessruimte in de kelder was.
Ze kregen de indruk dat ze niet met haar man mee zou gaan naar
Oregon. Ze droeg geen make-up. Ze zag er een beetje moe en ingezakt
uit, alsof de gebeurtenissen van Thanksgiving Day haar gevoelens
op fundamentele wijze hadden veranderd. Armstrong zelf
zag er kalm uit. Hij droeg een schoon overhemd onder een jasje
waarvan de mouwen op waren gestroopt over zijn onderarmen.
Geen das. Hij las de hoofdredactionele commentaren van The New
York Times en de Washington Post naast elkaar.
'Koffie?' vroeg mevrouw Armstrong.
Reacher knikte en zij stond op om naar het keukengedeelte te lopen,
nog twee mokken van de haak te pakken en in te schenken.
Kwam terug met een in elke hand. Reacher kon niet zien of ze klein
of lang was. Ze was een van die vrouwen die er op platte hakken