Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

der die hem dwars zat. Maar misschien was het wel meer dan dat.
Ontbrak er nog iets anders? Hij deed zijn ogen dicht om zich te
concentreren, maar het enige dat hij zag was de roze fontein van
Froelichs bloed dat in een zonverlicht boogje naar achteren sproeide.
Dus deed hij zijn ogen weer open, kleedde zich uit en douchte
voor de derde keer die dag. Hij betrapte zich erop dat hij omlaag
staarde naar de douchebak alsof hij nog steeds verwachtte dat hij
weer rood zou kleuren. Maar hij bleef schoon en wit.
Het bed was koud en hard, en de nieuwe lakens waren hard van
het stijfsel. Hij gleed er alleen tussen en staarde een uur naar het
plafond terwijl zijn hersens overuren maakten. Daarna schakelde
hij zijn gedachten abrupt uit en maakte dat hij in slaap viel. Hij
droomde van zijn broer die hand in hand met Froelich helemaal om
het Tidal Basin wandelde in de zomer. Het licht was zacht en goud
en het bloed dat uit haar hals stroomde hing als een glanzend rood
lint anderhalve meter boven de grond. Het bleef daar ongestoord
door de passerende menigte hangen en beschreef een volledige cirkel
van bijna twee kilometer in doorsnee toen zij en Joe op hun uitgangspunt
terugkeerden. Daarna veranderde zij in Swain, en Joe in
de politieman in Bismarck. De jas van de politieman wapperde open
onder het lopen en Swain zei tegen iedereen die hij tegenkwam: ik
denk dat we mis geteld hebben. Daarna veranderde Swain in Armstrong.
Armstrong had zijn stralende politicusglimlach op zijn gezicht
en zei: het spijt me zo, en de politieman draaide zich om, haalde
een lang geweer onder zijn wapperende jas vandaan, haalde
langzaam de grendel over en schoot Armstrong in zijn hoofd. Er
was geen geluid want er zat een demper op het geweer. Geen geluid,
ook niet toen Armstrong in het water viel en wegdreef.
Om zes uur werd hij gewekt door de receptie en even later werd er
geklopt. Reacher liet zich uit bed rollen, sloeg een handdoek om
zijn middel en gluurde door het kijkgaatje. Het was Neagley, en ze
had koffie voor hem bij zich. Ze was helemaal gekleed en klaar om
op pad te gaan. Hij liet haar binnen, ging op bed zitten om aan de
koffie te beginnen en zij ijsbeerde door het smalle paadje naar het
raam. Ze zag er gespannen uit, alsof ze de hele nacht koffie had gedronken.
'Oké, Armstrongs vader?' zei ze, alsof zij de vraag voor hem stelde.
'Hij werd opgeroepen aan het eind van het Koreaanse conflict. Heeft
nooit in actieve dienst gezeten. Maar hij heeft de officiersopleiding