Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

'We nemen aan dat de Vaime dinsdag in Minnesota was en gisteren
in North Dakota. Vandaag is hij hier in Washington. Ze zijn
niet met het vliegtuig gekomen, dat is goddomme zeker, want als je
een geweer op een commerciële vlucht wilt meenemen, trek je een
papierspoor van een kilometer. En het is te ver om te rijden in de
tijd die hun ter beschikking stond. Dus zat er ofwel een vent in zijn
eentje in Bismarck met de Heckler & Koch, terwijl de ander helemaal
van Minnesota hierheen reed met de Vaime. Of als beide gasten
in Bismarck waren, dan moeten ze over twee Vaimes beschikken.
Eentje daar, en eentje hier ergens weggeborgen. En als beide
knapen in Bismarck zaten, maar slechts één Vaime hebben, dan
moet er iemand anders mee uit Minnesota zijn gekomen, in welk
geval we met drie gasten te maken hebben in plaats van twee.'
Niemand zei iets.
'Ik ga terug om met Swain te praten,' zei Reacher. 'Ik ga wel lopen.
Dat zal me goed doen.'
'Ik ga met je mee,' zei Neagley.
Het was een vlotte achthonderd meter over Pennsylvania Avenue.
De hemel was nog altijd onbewolkt, waardoor de nachtelijke lucht
koud was. Boven de lichte smog van de stad en de oranje gloed van
de straatverlichting waren er een paar sterren zichtbaar. Ver weg
hing een klein maantje. Geen verkeer. Ze liepen langs de Federal
Triangle en de kolos van de Treasury Building kwam dichterbij. De
wegversperringen voor het Witte Huis waren opgeheven. De stad
was weer teruggekeerd tot de orde van de dag. Het was alsof er
niets was gebeurd.
'Alles goed met jou?' vroeg Neagley.
'Ik zie de realiteit onder ogen,' zei Reacher. ik word oud. Geestelijk
langzamer. Ik was nogal zelfingenomen over de snelheid waarmee
ik de vinger op Nendick had gelegd, maar ik had dat meteen
moeten doen. Dus eigenlijk was ik verschrikkelijk. Zelfde met die
duimafdruk. We hebben uren over die verrekte duimafdruk zitten
steggelen. Dagen en nog eens dagen. We hebben ons in allerlei bochten
gewrongen om die een plek te geven. En hebben de werkelijke
intentie nooit gezien.'
'Maar we zijn er uiteindelijk toch maar gekomen.'
'En zoals gewoonlijk voel ik me schuldig.'
'Waarom?'
'Ik heb Froelich gezegd dat ze het prima deed,' zei Reacher. 'Maar