Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

lich. Dacht aan hen samen. Daarna repeteerde hij zijn blik omhoog
weer. De gebogen fontein van Froelichs bloed, de gebogen vorm
van de schutters schouder, terugtrekkend, wegdraaiend, wegzwaaiend.
De jas die met hem mee golfde. Die jas. Hij draaide het opnieuw
af, zoals de tv de opname had herhaald. Hij zette de jas stil.
Hij wist het. Hij deed zijn ogen wijd open.
'Heb je al bedacht hoe?' vroeg hij.
'Ik krijg Bannons interpretatie niet uit mijn hoofd,' antwoordde
Neagley.
'Zeg op.'
'Crosetti zag iemand die hij kende en vertrouwde.'
'Man of vrouw?'
'Volgens jou een man.'
'Oké, zeg het nog eens.'
Neagley haalde haar schouders op. 'Crosetti zag iemand die hij kende
en vertrouwde.'
Reacher schudde zijn hoofd. 'Twee woorden te weinig. Crosetti zag
een soort iemand dat hij kende en vertrouwde.'
'Wie?' vroeg ze.
'Wie kan overal naar binnen en wegkomen zonder argwaan te wekken?'
Neagley keek hem aan. 'Politie?'
Reacher knikte. 'Het was een lange jas, roodachtig bruin met een
vaag patroon. Te dun voor een overjas en te dik voor een regenjas,
en wapperde open. Hij zwaaide onder het hollen.'
'Zoals wie?'
'Die politieman in Bismarck. De hoofdinspecteur of wat hij ook
was. Hij kwam op me af hollen toen ik de kerk uit kwam. Hij was
het op het dak van het pakhuis.'
'Was het een sméris?'
'Dat is een zeer ernstige aantijging,' zei Bannon. 'Gebaseerd op een
observatie van een kwartseconde van een afstand van negentig meter
gedurende opperste chaos.'
Ze zaten weer in de vergaderzaal van de FBI. Stuyvesant was niet
weggeweest. Hij droeg nog altijd zijn roze sweater. De ruimte was
nog altijd indrukwekkend.
'Hij was het,' zei Reacher. 'Zonder enige twijfel.'
'Vingerafdrukken van politiepersoneel worden altijd geregistreerd,'
zei Bannon. 'Arbeidsvoorwaarde.'