Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

'Weet ik niet meer.'
Hij hield zijn ogen dicht en speurde zijn geheugen af naar jassen.
Een lange jas, niet dik, niet dun. Hij liet zijn geest dobberen, maar
keerde steeds weer terug naar de j assenwinkel in Atlantic City. Zoals
hij daar had gestaan voor een staalkaart van keuzen, vijf minuten
nadat hij een domme, willekeurige beslissing had genomen die
hem de pas had afgesneden naar de vredige rust van een eenzame
motelkamer in La Jolla, Californië.
Twintig minuten later gaf hij het op en gebaarde hij naar de agent
van dienst om het geluid van de tv harder te zetten voor het nieuws.
Het verhaal was natuurlijk de opening van het journaal. Het item
begon met een studioportret van Armstrong in een lijstje achter de
schouder van de presentator. Daarna ging men over op de video
van Armstrong die zijn vrouw uit de limousine hielp. Ze stonden
glimlachend naast elkaar. Liepen langs de camera. Vervolgens zag
men Armstrong die zijn opscheplepels omhoog stak. Een glimlach
op zijn gezicht. De voice-over zweeg lang genoeg om het geluid van
de live-opname te horen: Gelukkige Tbanksgiving allemaal! Daarna
volgde een seconde of acht van het moment daarna toen de rij
eters goed en wel op gang was gekomen.
Toen gebeurde het.
Vanwege de demper was er geen schot te horen, en omdat er geen
schot was, dook de cameraman niet weg of schrok hij zoals anders
het geval zou zijn. Het beeld bleef stabiel. En omdat er geen schot
te horen was, leek het een volslagen raadsel waarom Froelich opeens
bovenop Armstrong sprong. Van voren zag het er ietsje anders
uit. Ze veerde gewoon op vanaf haar linkervoet en wervelde omhoog
en opzij. Ze zag er wanhopig maar gracieus uit. Ze draaiden
het een keer met gewone snelheid af en daarna in slow motion. Ze
zette haar rechterhand op zijn linkerschouder, duwde hem omlaag
en zichzelf omhoog. Haar vaart liet haar de hele draai maken, ze
trok haar knieën omhoog en nam hem gewoon mee in hun val. Hij
viel en zij volgde. Ze was zo'n dertig centimeter onder haar maximumhoogte
toen zij door de tweede kogel werd getroffen.
'Shit,' zei Reacher.
Neagley knikte langzaam. 'Ze was te snel. Een kwart seconde langzamer
en ze zou nog hoog genoeg zijn geweest om de kogel met
haar vest op te vangen.'
'Ze was te goed.'