Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

'Dat kan niet.'
Reacher keek weg, voorbij de gevallen tafels. 'Dat kan wel.'
'Dat kan ik niet toestaan.'
'Probeer me dan maar eens tegen te houden.'
Stuyvesant zweeg een poosje.
'Laat me hem eerst even bellen,' zei hij.
Hij stond ongemakkelijk op en liep weg.
'Alles oké?' vroeg Neagley.
'Het is net een herhaling van Joe,' zei Reacher. 'En Molly Beth Gordon.'
'Je had niets kunnen doen.'
'Heb je het gezien?'
Neagley knikte.
'Ze heeft een kogel voor hem opgevangen,' zei Reacher. 'Ze had gezegd
dat zoiets maar bij wijze van spreken was.'
'Instinct,' zei Neagley. 'En ze had pech. Die kogel moet haar vest
op een centimeter na gemist hebben. Zo'n subsonische kogel zou er
zo op afgeketst zijn.'
'Heb je de schutter gezien?'
Neagley schudde haar hoofd. 'Ik stond met mijn gezicht naar de
voorkant. Jij?'
'Een glimp,' zei Reacher. 'Eén man.'
'Wat een ramp,' zei Neagley.
Reacher knikte en veegde zijn handpalmen aan zijn broek af, van
voren en van achteren. Daarna haalde hij zijn handen door zijn haar.
'Als ik verzekeringsagent was, zou ik met een wijde boog om Joe's
oude vriendinnen heen lopen. Ik zou zeggen, pleeg maar zelfmoord
om de schurken de moeite te besparen.'
'En wat nu?'
Hij haalde zijn schouders op. 'Jij moet maar teruggaan naar Chicago.'
'En jij?'
'Ik blijf hier.'
'Waarom?'
'Je weet wel waarom.'
'De FBI krijgt ze wel.'
'Niet als ik ze voor ben,' zei Reacher.
'Staat je besluit vast?'
'Ik heb haar vastgehouden terwijl ze doodbloedde. Ik kan niet zomaar
weglopen.'