Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

Ze gilde: 'W-á-á-pén!'
Ze tolde in slow motion. Haar lepel hing los in de lucht en beschreef
een boog over de tafel, glinsterend in de zon, voedsel vloog alle kanten
op. Ze was links van Armstrong. Ze sprong zijwaarts naar hem
toe. Haar linkerarm vloog als een zeis omhoog om hem te beschermen.
Ze sprong als een basketbalspeler voor een hoekschot.
Zwenkte in de lucht. Ze sloeg haar rechterhand als spil op zijn
schouder en gebruikte de vaart van haar linker om zich met haar
gezicht naar hem toe te wentelen. Ze trok haar knieën op en landde
recht op de bovenkant van zijn borst. De adem werd hem benomen,
zijn benen begaven het en hij viel naar achteren toen de
tweede kogel in haar nek insloeg. Er was geen geluid. Totaal niet.
Alleen een felrode, achterwaartse fontein van bloed in het zonlicht,
zo fijn als herfstnevel.
Hij hing daar als een lange, conische wolk, als damp, roze en fonkelend.
Hij strekte zich uit tot een punt toen ze viel. Haar lepel tuimelde
er halsoverkop doorheen en veranderde de vorm. Hij verlengde
tot een lange, gracieuze curve. Ze smakte op de grond en
haar bloed bleef als een vraagteken in de lucht hangen. Reacher
draaide zijn hoofd om alsof hij werd tegengehouden door een gigantisch
gewicht en zag ver weg op het dak de helling van een schouder
die achterwaarts uit het zicht week. Hij draaide zich oneindig
langzaam om naar de binnenplaats en zag de natte, roze pijl van
Froelichs bloed omlaag wijzen naar een plek achter de tafel die hij
niet meer kon zien.
Daarna kwam de tijd weer op gang en gebeurden er honderd dingen
tegelijk, allemaal pijlsnel, alles met een oorverdovend kabaal.
Agenten dromden om Armstrongs vrouw en duwden haar op de
grond. Ze gilde uit alle macht. Krijste wanhopig. Agenten trokken
hun pistool en begonnen naar het dak van het pakhuis te schieten.
De menigte schreeuwde en jammerde. Mensen stormden in paniek
naar alle kanten onder het doffe staccato van zware handwapens.
Reacher klauwde naar de opscheptafels en baande zich door de
wrakstukken een weg naar Froelich. Agenten sleurden Armstrong
onder haar vandaan. Automotoren raasden. Banden gilden. Wapens
werden afgevuurd. Er hing rook in de lucht. Sirenes loeiden. Armstrong
verdween van de grond, Reacher viel op zijn knieën in een
plas bloed naast Froelich en nam haar hoofd in zijn armen. Al haar
souplesse was verdwenen. Ze lag roerloos en zo slap als een vaatdoek,
alsof er niets in haar kleren zat. Maar haar ogen stonden wijd