Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

wakende agenten. De eerste begunstigde liep om de laatste agent
heen om een plastic bord van de eerste serveerder aan te pakken en
blootgesteld te worden aan de volle kracht van Armstrongs stralende
glimlach. Die schepte een kalkoenpoot op het bord. De man
schuifelde door om van Froelich zijn groenten te krijgen. Armstrongs
vrouw voegde de farce toe. Daarna schuifelde de man langs
Reacher om koers te zetten naar een van de tafeltjes binnen. Het
eten rook lekker en de man vies.
Zo ging het vijf minuten door. Telkens als er een pan met eten leeg
was, werd hij vervangen door een nieuwe die door het keukenraam
werd aangereikt. Armstrong lachte alsof hij ervan genoot. De rij
daklozen schuifelde naar voren. De camera's draaiden. Het enige
geluid was het gekletter van metalen bestek in de opdienpannen en
de herhaalde platitudes van de serveerders. Eet smakelijk! Gelukkige
Thanksgiving! Dank u wel voor uw komst!
Reacher wierp een blik op Neagley. Ze trok haar wenkbrauwen op.
Hij wierp een blik op de pakhuisdaken. Keek naar Froelich die druk
in de weer was met haar opscheplepel. Keek naar de mensen van
de tv. Het was duidelijk dat ze zich verveelden. Ze legden het hele
uur vast en wisten dat het ingekort zou worden tot maximaal acht
seconden met de geijkte voice-over. Aankomend vice-president
Armstrong beeft vandaag de traditionele Tbanksgivingkalkoen opgediend
in een opvangtehuis voor daklozen hier in Washington.
Toegesneden op de footballhoogtepunten van de eerste kwart.
De rij was nog steeds dertig mensen lang toen het gebeurde.
Reacher voelde een doffe, krijtachtige inslag en iets prikte op zijn
rechterwang. Uit zijn ooghoeken zag hij een wolkje stof om een kleine
kraterachtige buts in de achtermuur. Geen geluid. Totaal geruisloos.
Een fractie van een seconde later meldde zijn brein: kogel.
Demper. Hij keek naar de rij. Niemand bewoog zich. Hij keek met
een ruk omhoog en naar links. Het dak. Crosetti was er niet. Crosetti
was er wel. Hij stond zeven meter van zijn positie. Hij stond
te schieten. Het was Crosetti niet.
Daarna probeerde hij de tijd te vlug af te zijn en sneller te handelen
dan de slow motion van paniek hem toestond. Hij duwde zich
af van de muur, zoog zijn longen vol lucht en draaide zich om naar
Froelich met het gevoel alsof hij zo traag ging als iemand die in een
zwembad staat. Hij opende zijn mond, de wanhopige woorden
vormden zich in zijn keel en hij probeerde ze te schreeuwen. Maar
zij was hem al voor.