Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

vrouw uit. Cameralui drongen zich naar voren. De Armstrongs
richtten zich naast elkaar op en glimlachten naar de lenzen. Mevrouw
Armstrong was een lange, blonde vrouw met genenmateriaal
van een Scandinavisch stel van honderd jaar geleden. Dat kon
je zien. Ze droeg een geperste spijkerbroek en een dik jasje van ganzendons
dat een maat te groot was om haar kogelvrije vest de ruimte
te geven. Haar kapsel zat met haarlak naar achteren in een omlijsting
van haar gezicht. Ze zag er een tikje ongemakkelijk uit in
haar spijkerbroek, alsof ze niet gewend was die te dragen.
Armstrong droeg ook een spijkerbroek, maar die van hem zag er
zo gedragen uit alsof hij erin woonde. Hij had een rood geblokt jasje
aan dat helemaal was dichtgeknoopt. Het was een beetje te klein
om de vorm van het vest aan een geoefend oog te onttrekken. Hij
was blootshoofds maar zijn haar was geborsteld. Zijn persoonlijke
lijfwacht omsingelde hen en voerde ze met zachte hand naar de binnenplaats.
Camera's draaiden mee toen ze langs liepen. De persoonlijke
lijfwacht was net zo gekleed als Froelich. Zwarte spijkerstof
en een zwart nylon jack over een kogelvrij vest geritst. Twee
droegen een zonnebril. Een van hen droeg een zwart honkbalpetje.
Ze hadden allemaal een oortelefoontje en een bobbel op hun middel
waar hun pistool zat.
Froelich ging hen voor naar de opschepruimte achter de tafels. Aan
beide uiteinden ging een agent staan en sloeg de armen over elkaar
om niets anders te doen dan de menigte te bestuderen. De derde
agent en Froelich en de Armstrongs gingen halverwege staan om op
te dienen. Ze liepen even heen en weer en stelden zich vervolgens
op met agent nummer drie links, vervolgens Armstrong, daarna
Froelich en Armstrongs vrouw rechts naast haar. Armstrong nam
een soeplepel in de ene hand en een opscheplepel in de andere. Keek
of de camera's op hem gericht waren en hief het keukengerei hoog
in de lucht alsof het wapens waren.
'Gelukkige Thanksgiving allemaal!' riep hij.
De menigte zwermde door de poort naar binnen. Het was een zwijgzaam
zootje. Ze bewogen zich apathisch en zeiden niet veel. Er was
geen opgewonden gebabbel, geen geroezemoes. Het had in de verste
verte niets van de hal van het hotel bij de donateursreceptie. De
meesten zaten verpakt in verschillende lagen dikke stof. Sommigen
hadden een touw om hun middel. Ze droegen petten, handschoenen
zonder vingers en hun gezicht stond neerslachtig. Stuk voor stuk
moesten ze links en rechts en nog eens links en rechts langs de zes