Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

'Oké,' zei Reacher. 'Dan laat ik je met rust. Probeer wakker te blijven,
oké?'
Crosetti glimlachte. 'Dat doe ik doorgaans.'
'Mooi,' zei Reacher. 'Dat waardeer ik wel in een wachtpost.'
Hij daalde de vijf duistere trappen weer af en liep de zon in. Stak
over en keek naar boven. Zag Crosetti comfortabel in de hoek genesteld.
Zijn hoofd en knieën waren zichtbaar. De loop van zijn geweer
eveneens. Hij wees in een ontspannen hoek van vijfenveertig
graden naar de lucht. Hij zwaaide. Crosetti zwaaide terug. Hij liep
door en trof Stuyvesant op de binnenplaats. Hij was moeilijk over
het hoofd te zien, gezien de kleur van zijn sweater en het felle daglicht.
'Het is oké daarboven,' zei Reacher. 'Geweldig platform om van te
schieten, maar zo lang je manschappen daar zijn, blijven we redelijk
veilig.'
Stuyvesant knikte, draaide zich om en keek omhoog. Alle vijf de
pakhuisdaken waren vanaf de binnenplaats te zien. Alle vijf waren
bezet door scherpschutters. Vijf silhouetten van hoofden, vijf silhouetten
van geweerlopen.
'Froelich wil je spreken,' zei Stuyvesant.
Dichter bij het gebouw waren personeel en agenten bezig lange
schragentafels op hun plek te zeulen. De bedoeling was om er een
barrière van te maken. Het rechteruiteinde zou pal tegen de muur
van het opvangcentrum staan. Het linkeruiteinde een meter van de
erfmuur ertegenover. Er zou een ruimte van twee meter achter de
tafels zijn. Armstrong en zijn vrouw zouden daar staan, vergezeld
van vier agenten. Vlak achter hen zou de executiemuur zijn. Van
dichtbij zag hij er niet zo slecht uit. De oude bakstenen leken opgewarmd
door de zon. Rustiek, vriendelijk zelfs. Hij keerde ze de
rug toe en keek nog eens naar het dak van de pakhuizen. Crosetti
zwaaide weer. Ik ben nog wakker, wilde het gebaar zeggen.
'Reacher,' riep Froelich.
Hij draaide zich om en zag haar uit het tehuis naar hem toe komen.
Ze droeg een klembord met een dik pak papier. Ze was druk in de
weer en had de touwtjes in handen. Ze zag er magnifiek uit. De
zwarte kleren benadrukten haar souplesse en deden haar blauwe
ogen fonkelend uitkomen. Tientallen agenten en een veelvoud aan
politiemannen wervelden om haar heen en stuk voor stuk stonden
ze onder haar persoonlijke commando.
'Het gaat hier prima,' zei ze. 'Dus ik wil dat je een wandelingetje