Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

De hotelreceptie maakte hen om zes uur wakker. Dat moet Stuyvesant
gisteravond geregeld hebben, dacht Reacher. Ik wou dat hij
het vergeten was. Naast hem bewoog Froelich. Haar ogen sprongen
open, ze ging rechtop zitten en was klaarwakker.
'Gelukkige Thanksgiving,' zei hij.
'Ik mag het hopen,' zei ze. 'Ik heb zo'n raar voorgevoel over vandaag.
Ik denk dat vandaag wordt uitgemaakt of we zullen winnen
of verliezen.'
'Ik hou wel van zulke dagen.'
'O ja?'
'Jazeker,' zei hij. 'Verliezen is er niet bij, dus dat betekent dat dit
de dag is dat we winnen.'
Ze sloeg de dekens terug. De temperatuur in de kamer was van te
koud naar te warm omgeslagen.
'Trek maar iets informeels aan,' zei ze. 'Een pak staat niet erg op
een feestdag in een gaarkeuken. Wil jij dat tegen Neagley zeggen?'
'Doe jij dat maar. Je komt langs haar kamer. Ze bijt niet.'
'Echt niet?'
'Nee,' zei hij.
Ze trok haar pak weer aan en ging de kamer uit. Hij liep naar de
kast en haalde de zak met zijn kleren uit Atlantic City te voorschijn.
Hij gooide ze op bed en deed zijn best om de kreukels glad te trekken.
Daarna nam hij een douche en schoor zich niet. Ze wil dat ik
er informeel uitzie, dacht hij. In de hal trof hij Neagley. Ze droeg
een spijkerbroek en een T-shirt met daaroverheen een verfomfaaid
leren jasje. Er was een lopend buffet met koffie en muffins. De U.S.
Marshals hadden de meeste al opgegeten.
'Hebben jullie elkaar een kus gegeven en het weer goedgemaakt?'
vroeg Neagley.
'Een beetje van beide, denk ik,' zei hij.
Hij pakte een kopje en schonk koffie in. Koos een muffin met rozijnen
en zemelen. Daarna verscheen Froelich vers gedoucht in een
zwarte spijkerbroek, zwarte coltrui en zwart nylon jack. Ze aten en
dronken wat de Marshals hadden overgelaten en daarna liepen ze
samen naar Froelichs Suburban. Het was de ochtend van Thanksgiving
Day en nog geen zeven uur. De stad zag eruit alsof hij de
avond tevoren was geëvacueerd. Stilte alom. Het was wel koud,
maar windstil en zacht. De zon was op en de lucht was lichtblauw.
De stenen gebouwen zagen er verguld uit. De wegen waren totaal
verlaten. Ze waren in een ommezien op kantoor. Stuyvesant wacht-