Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

gebeurde het. Dus voel ik me verschrikkelijk schuldig. En nu ben ik
bang dat jij me veroordeelt.'
Reacher bleef een poosje zwijgen.
'Er valt niets te veroordelen,' zei hij. 'Er is ook niets om je schuldig
over te voelen. Wat je allemaal wenste was begrijpelijk en het was
niet van invloed op wat er is gebeurd. Hoe zou dat nou kunnen?'
Ze zei niets.
'Het is hem boven het hoofd gegroeid,' zei Reacher. 'Meer niet. Hij
heeft een risico genomen en hij heeft pech gehad. Jij hebt daar geen
deel aan. Ik heb daar geen deel aan. Het is gewoon gebeurd.'
'Dingen gebeuren om een reden.'
Hij schudde zijn hoofd. 'Nee,' zei hij. 'Dat is echt niet zo. Ze gebeuren
gewoon. Het was jouw schuld niet. Jij bent niet verantwoordelijk.'
'Denk je?'
'Jij bent niet verantwoordelijk,' herhaalde hij. 'Niemand is verantwoordelijk.
Behalve de man die de trekker heeft overgehaald.'
'Ik wenste hem een ongeluk toe,' zei ze. 'Je moet me vergeven.'
'Er valt niets te vergeven.'
'Ik wil dat je de woorden zegt.'
'Dat kan ik niet,' zei Reacher. 'En dat doe ik ook niet. Je hebt geen
vergiffenis nodig. Het was jouw schuld niet. Noch de mijne. Noch
die van Joe. Het is gewoon gebeurd. Zo gaat dat nu eenmaal.'
Ze zweeg een hele poos. Daarna knikte ze amper merkbaar en
schoof iets dichter naar hem toe.
'Oké,' zei ze.
'Heb je iets aan onder dat pak?' vroeg hij.
'Je wist dat ik een pistool in mijn keuken had.'
'Ja.'
'Waarom heb je mijn huis doorzocht?'
'Omdat ik het gen heb dat Joe niet had. Mij overkomen dat soort
dingen niet. Ik heb geen pech. Heb je nu een pistool bij je?'
'Nee,' zei ze.
Er viel een stilte.
'En ik heb niets aan onder dit pak,' zei ze.
'Ik moet dat soort dingen zelf controleren,' zei hij. 'Dat heeft met
voorzichtigheid te maken. Zuiver genetisch, begrijp je wel?'
Hij maakte het eerste knoopje van haar jasje los. Daarna het tweede.
Hij schoof zijn hand naar binnen. Haar huid was warm en zacht.