Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

Hij keek haar aan en liet de voorgaande vijftien jaar de revue passeren.
'O nee?' zei hij. 'Is dat goed of slecht?'
'Dat is goed,' zei ze. 'Maar vraag me niet waarom.'
'Oké,' zei hij.
'Daar heb ik zo mijn redenen voor. Vraag me niet wat ze behelzen.
Maar ik hou er niet van om te worden aangeraakt. En jij hebt dat
nooit gedaan. Ik heb altijd gedacht dat je het aanvoelde. En dat heb
ik altijd op prijs gesteld. Het is een van de redenen dat ik je zo graag
mag.'
Hij zei niets.
'Ook al had je op de tuchtschool moeten zitten,' zei ze.
'Daar hadden jij en ik samen moeten zitten.'
'We zouden een goed team zijn geweest,' zei ze. 'We zijn een goed
team. Je zou met me mee terug naar Chicago moeten komen.'
'Ik ben een zwerver,' zei hij.
'Oké, ik zal niet aandringen,' zei ze. 'En bekijk het maar van de
zonzijde met Froelich. Geef haar de ruimte. Waarschijnlijk is ze het
waard. Ze is een aardige vrouw. Maak maar wat plezier samen. Jullie
zijn een goed stel.'
'Oké,' zei hij. 'Denk ik.'
Neagley stond op en geeuwde.
'Alles goed met jou?'
Ze knikte. 'Ja, prima.'
Daarna drukte ze een kus op haar vingertop en blies die van een afstand
van twee meter naar hem toe. Liep zonder een woord te zeggen
de kamer uit.
Hij was moe, maar gespannen en de kamer was koud en het bed
was bobbelig en hij kon niet slapen. Dus trok hij zijn broek en overhemd
weer aan, liep naar de kast en haalde de doos van Joe te voorschijn.
Hij verwachtte er niets belangwekkends in aan te treffen.
Het zouden achtergelaten spullen zijn, anders niet. Niemand laat
belangrijke dingen achter in het huis van zijn meisje als hij weet dat
hij er eerdaags vandoor zal gaan.
Hij zette de doos op het bed en trok de flappen open. Het eerste dat
hij zag was een paar schoenen. Ze waren om en om op hun zij aan
een kant van de doos gepakt. Het waren officiële, zwarte schoenen,
degelijk leer, redelijk zwaar. Ze hadden goed gestikte randen en neuzen.
Dunne veters door vijf gaatjes. Waarschijnlijk import. Maar