Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

schoenen. Zonder enige twijfel een U.S. Marshal. De bestuurder van
de Crown Vic. Hun voertuigbudget moet geringer zijn dan dat van
de geheime dienst, dacht Reacher. Net als hun kleedgeld.
Stuyvesant verrichtte de formaliteiten aan de balie en kwam met
drie sleutelkaarten terug. Deelde ze uit met enig gegeneerd ceremonieel.
Noemde de drie kamernummers. De kamers lagen naast elkaar.
Rommelde in zijn zak en haalde de sleutels van de Suburban
te voorschijn. Gaf ze aan Froelich.
'Ik rij terug met de man die Neagley heeft gebracht,' zei hij. 'Ik zie
jullie allemaal morgenochtend om zeven uur op kantoor voor de
bespreking met Bannon.'
Hij draaide zich om en vertrok. Neagley goochelde met haar sleutelkaart,
frisdrank en tas met kleren en ging op zoek naar haar kamer.
Froelich en Reacher volgden haar voorbeeld met ieder een kaart.
Aan het begin van de gang met de kamers stond weer een Marshal.
Hij zat ongemakkelijk op een kale eetkamerstoel. Hij had hem voor
het gemak schuin tegen de muur geplaatst. Reacher wrong zijn rommelige
hoeveelheid bagage erlangs en bleef voor zijn deur staan. Froelich
was al twee kamers verder zonder naar hem om te kijken.
Hij ging naar binnen en trof een compacte versie aan van wat hij
al duizenden keren had gezien. Gewoon een bed, een stoel, een normale
telefoon, een vrij kleine tv. Maar de rest was dertien-in-eendozijn.
Gordijnen met een bloempatroon die al dicht waren. Gebloemd
bedsprei dat zo vaak was gesteven dat het wel een plank
leek. Geen gekleurd bamboewerkje aan de muur. Een goedkope reproductie
boven het bed die zich verbeeldde een met de hand gekleurde
architectuurtekening van een onderdeel van een tempel uit
de Griekse oudheid te zijn. Hij borg zijn bagage op en stalde zijn
badkamerspullen uit op het schapje boven de wastafel. Keek op zijn
horloge. Na middernacht. Het was al Thanksgiving Day. Hij trok
Joe's jasje uit en legde het op de tafel. Maakte zijn das los en gaapte.
Er werd geklopt. Hij deed open en daar stond Froelich.
'Kom binnen,' zei hij.
'Even maar,' zei ze. Hij liep weer terug en ging op het voeteneind
zitten, zodat zij de stoel kon nemen. Haar haar zat in de war alsof
ze net haar vingers erdoorheen had gehaald. Ze zag er goed uit zo.
Jonger, en op de een of andere manier kwetsbaarder.
'Ik ben er wél overheen,' zei ze.
'Oké,' zei hij.
'Maar ik snap dat je denkt dat het niet zo is.'