Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

'De telefoon,' zei ze.
Hij was van z'n plek getrokken op het tafeltje naast de stoel bij de
haard.
'Ze hebben mijn telefoon gebruikt,' zei ze.
'Waarschijnlijk om mij te bellen,' zei Reacher.
'Vingerafdrukken ?'
Hij schudde zijn hoofd. 'Handschoenen.'
'Ze zijn in mijn huis geweest,' zei ze.
Ze verwijderde zich van de keukendeur en bleef bij het aanrecht
staan. Keek omlaag en rukte een la open.
'Ze hebben mijn pistool gestolen,' zei ze. 'Ik had hier een reservepistool.'
'Weet ik,' zei Reacher. 'Een oude Beretta.'
Ze trok de la ernaast open. 'De magazijnen zijn ook weg,' zei ze.
'Hier bewaarde ik munitie.'
'Weet ik,' herhaalde Reacher. 'Onder een ovenwant.'
'Hoe weet je dat?'
'Heb ik gecontroleerd, maandagavond.'
'Waarom?'
'Macht der gewoonte,' zei hij. 'Moet je niet persoonlijk opvatten.'
Ze staarde hem aan en maakte vervolgens het kastje aan de muur
met haar voorraadje contanten erin open. Hij zag dat ze in de römertopf
keek. Ze zei niets, dus nam hij aan dat het geld er nog in
zat. Hij sloeg het feit op in een professioneel hoekje van zijn geest
als bevestiging van een aloude overtuiging: mensen houden er niet
van om boven ooghoogte te zoeken.
Daarna verstijfde ze. Een nieuwe gedachte.
'Misschien zijn ze er nog,' zei ze zacht.
Maar ze verroerde zich niet. Het was de eerste blijk van angst die
hij ooit bij haar had bespeurd.
'Ik ga wel kijken,' zei hij. 'Tenzij dat een ongezonde reactie op een
uitdaging is.'
Ze reikte hem zwijgend haar pistool aan. Hij deed het keukenlicht
uit zodat zijn silhouet zich niet op de keldertrap af zou tekenen en
daalde langzaam het trapje af. Spitste zijn oren om andere geluiden
op te vangen dan het kraken en zuchten van het huis en het suizen
en borrelen van de cv. Bleef staan in het donker om zijn ogen te laten
wennen. Er was niemand. Boven evenmin. Niemand die in een
hinderlaag lag. Mensen die in een hinderlaag liggen scheiden menselijke
vibraties af. Kleine, zoemende trillinkjes. En hij voelde niets.