Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

me nu? Ik kan mijn ogen niet geloven! Dat u echt het léf hebt om
te weten hoe je een trúi breit!'
'Wil jij gewapende strijd met truien breien vergelijken?'
'Ik wil alleen zeggen dat we allemaal ergens goed in zijn. En hier
ben ik goed in. Misschien is het wel het enige waar ik goed in ben.
Ik ben er niet trots op, maar ik schaam me er ook niet voor. Het is
er gewoon. Ik kan er niets aan doen. Ik ben genetisch geprogrammeerd
om te winnen, anders niet. Sinds een aantal opeenvolgende
generaties.'
'Joe had die genen ook.'
'Nee, hij had dezelfde ouders. Dat is iets anders.'
'Ik hoop dat je zelfvertrouwen gerechtvaardigd is.'
'Dat is het. Vooral nu ik Neagley bij me heb. Zij maakt dat ik op
Liberace lijk.'
Froelich wendde het hoofd af en zweeg.
'Wat is er?' vroeg hij.
'Ze is verliefd op je.'
'Gelul.'
Froelich keek hem recht aan. 'Hoe weet jij dat nou?'
'Ze heeft nooit enige belangstelling getoond.'
Froelich schudde haar hoofd.
'Ik heb het er net met haar over gehad,' zei hij. 'Pas nog. Ze zei dat
ze nooit belangstelling heeft gehad. Dat heeft ze me woordelijk gezegd.'
'En jij gelooft dat?'
'Moest dat dan niet?'
Froelich zei niets. Reacher glimlachte traag.
'Nou? Denk je dat ze wel belangstelling heeft?' vroeg hij.
'Je glimlacht net als Joe,' antwoordde ze. 'Een beetje verlegen, een
beetje scheef. Het is de allermooiste glimlach die ik ooit heb gezien.'
'Je bent er niet echt overheen, hè?' vroeg hij. 'Op het risico af dat
ik de laatste ben die dat inziet. Op het risico af dat ik een open deur
intrap.'
Ze gaf geen antwoord. Ze stapte uit en liep weg. Hij volgde haar.
Het was koud en klam op straat. De nachtlucht was zwaar. Hij
rook de rivier en een zweem van vliegtuigbrandstof die ergens vandaan
kwam. Ze kwamen bij haar huis. Ze deed de deur van het slot.
Ze gingen naar binnen.
Er lag een vel papier op de grond in de gang.