Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

open en haalde er een kleine stapel kleurenfoto's uit. Deelde ze als
kaarten de tafel rond. Ieder twee.
'Wijlen Bruce Armstrong en Brian Armstrong,' zei hij. 'Respectievelijk
uit Minnesota en Colorado.'
De foto's waren grote inkjetafdrukken op glanzend papier. Geen
faxen. De originelen waren waarschijnlijk van de familie geleend,
gescand en digitaal verstuurd. Het waren eigenlijk kiekjes, waarschijnlijk
allebei in het plaatselijke FBI-lab uitvergroot en tot handzaam
kop-en-schouders-formaat gesnoeid. De resultaten zagen er
gekunsteld uit. Twee ronde, open gezichten, twee onschuldige glimlachen,
twee liefdevolle blikken naar iets wat bij ze op de foto had
moeten staan. Hun naam stond er netjes met balpen onder geschreven.
Misschien door Bannon zelf. Bruce Armstrong - Brian
Armstrong.
Ze leken niet echt op elkaar. En geen van beiden had veel van Brook
Armstrong weg. Niemand zou ook maar enige moeite hebben het
verschil te zien. In het donker, noch in haast. Het waren gewoon
drie Amerikaanse mannen met blond haar en blauwe ogen, ergens
halverwege de veertig, dat was alles. Maar om die reden leken ze
op een andere manier weer wel op elkaar. Als je de wereldbevolking
opdeelde en in blokjes verdeelde, zou je heel wat vastomlijnde
verschillen uitzeven voordat je zover was om de verschillen tussen
het drietal te definiëren. Man of vrouw, zwart of blank,
Aziatisch, westers of mongoloïde, groot of klein, dun, dik of middelmatig,
jong, oud of van middelbare leeftijd, donker of blond,
blauwe ogen of bruine ogen. Je zou al die verschillen moeten aanbrengen
voor je kon zeggen dat de drie Armstrongs niet op elkaar
leken.
'Wat vinden jullie?' vroeg Bannon.
'Duidelijk genoeg voor een boodschap,' zei Reacher.
'Vinden wij ook,' zei Bannon. 'Bij elkaar twee weduwen en vijf vaderloze
kinderen. Leuk hè?'
Daar zei niemand wat op.
'Heb je nog meer voor ons?' vroeg Stuyvesant.
'We doen ons best,' zei Bannon. 'We trekken de duimafdruk weer
na. We duiken in elke databank ter wereld. Maar we zijn niet optimistisch.
We hebben Nendicks buren ondervraagd. Thuis kregen
ze weinig bezoek. Krijg de indruk dat ze als stel wel uitgingen, meestal
naar een café een kilometer of vijftien van hun huis de kant van
Dulles op. Het is een politiecafé. Kennelijk hangt Nendick daar de