Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

oven was geklommen. Of door iemand anders. Hij wachtte even.
Klom nog een trede hoger. De ladder kraakte opnieuw.
Hij wachtte weer. Taxeren en evalueren. Hij stond op een luidruchtige
ladder zes meter onder een luik. Boven dat luik was de situatie
onzeker. Hij was ongewapend op een mes met een lemmet
van tien centimeter na. Hij haalde diep adem. Maakte het mes open
en klemde het tussen zijn tanden. Strekte zijn armen omhoog en
greep de zijkanten van de ladder zo ver mogelijk boven zijn hoofd
vast. Schoot als een steen uit een katapult omhoog. De rest van de
ladder beklom hij in drie à vier seconden. Bovenaan hield hij een
hand en een voet op de ladder en liet zijn lichaam de ruimte in
zwaaien. Stabiliseerde zichzelf met zijn vingertoppen gespreid tegen
het plafond boven zijn hoofd. Voelde of er beweging was.
Die was er helemaal niet. Hij strekte zijn arm om het luik een paar
centimeter omhoog te duwen en liet het weer dichtvallen. Zette zijn
vingertoppen weer op het plafond. Daarboven bewoog zich niets.
Geen trilling, geen vibratie. Hij wachtte dertig seconden. Nog steeds
niets. Hij liet zich weer op de ladder zwaaien, duwde het luik helemaal
open en werkte zich omhoog in het klokkenhuis.
Hij zag de klokken stom in hun draagstel hangen. Drie stuks, met
ijzeren wielen erboven die door de touwen werden aangedreven.
Het waren kleine, zwarte, smeedijzeren klokken. Ze leken in de verste
verte niet op de kolossale, bronzen meesterwerken die de oude
kathedralen in Europa sieren. Het waren gewoon saaie plattelandsexemplaren
uit een saai plattelandsverleden. Het zonlicht viel door
de jaloezielatten en wierp er strepen koud licht op. De rest van het
vertrek was leeg. Hierboven was niets. Het zag er precies zo uit als
hij het had achtergelaten.
Maar toch niet.
Het stof was verstoord. Er zaten vegen en onbekende sporen op de
grond. Hielen, tenen, knieën en ellebogen. Die waren niet van hem
van vijf dagen geleden. Dat wist hij zeker. En er hing een vage lucht,
vlak aan de rand van zijn bewustzijn. Het was de geur van zweet,
spanning, wapenolie, gedreven staal en nieuwe koperen munitiedozen.
Hij beschreef een trage cirkel, en de geur verdween alsof hij
zich die verbeeld had. Hij bleef staan en legde zijn vingertoppen op
de ijzeren klokken, alsof hij ze wilde dwingen om hun opgeslagen
geheime vibraties prijs te geven.
Door de latten kwam niet alleen zonlicht, maar ook geluid. Hij hoorde
het geroezemoes van mensen die op een kluitje vijfentwintig me-