Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

volgens geruisloos in het schemerige interieur. Het was een eenvoudig
houten gebouw met een gewelfd dak. De wanden waren in
een verbleekte perkamentkleur geverfd. De kerkbanken waren versleten
en glanzend opgewreven. De ramen waren van gebrandschilderd
glas. Aan de ene kant was een altaar en een hoge preekstoel
met een trapje. Daarachter een paar deuren van vertrekjes.
Consistoriekamers misschien. Hij kende die termen niet zo.
Hij deed de deur dicht en sloot hem vanbinnen af. Verborg de sleutel
in een houten kist vol gezangboeken. Sloop het hele middenpad
door, bleef staan en spitste de oren. Hij hoorde niets. Het rook er
naar oud hout, stoffig textiel, kaarsvet en kou. Hij sloop verder om
de kamertjes achter het altaar te controleren. Er waren er drie. Ze
waren alle drie klein en hadden een kale houten vloer. Afgezien van
stapels oude boeken en kerkkleding waren ze allemaal leeg.
Hij sloop weer terug. Door de deur naar de voet van de toren. Daar
was een vierkante ruimte waar in het midden drie klokkentouwen
hingen. Om de ruwe uiteinden van de touwen waren reeds lang verschoten,
geborduurde hoezen van een meter lang genaaid. Langs de
wanden van de vierkante ruimte slingerde zich een smalle steile trap
omhoog het halfduister in. Hij bleef aan de voet staan en spitste zijn
oren. Hoorde niets. Ging behoedzaam de trap op. Na drie opeenvolgende
rechte hoeken, eindigde de trap op een uitstekende rand.
Vervolgens was er een houten ladder die met bouten aan de binnenkant
van de torenmuur was bevestigd. Hij ging zeven meter omhoog
naar een luik in het plafond. Dat was helemaal dicht getimmerd
op drie gaten van precies vijfentwintig centimeter na waar de
klokkentouwen doorheen liepen. Als daarboven iemand zat, kon hij
door de gaten kijken en luisteren. Dat wist Reacher. Hij had vijf
dagen geleden de honden onder hem horen rondtrippelen.
Aan de voet van de ladder bleef hij staan. Zo roerloos mogelijk.
Haalde het keramische mes uit zijn jaszak, ontdeed zich van zijn
overjas en colbert en liet ze op een stapel op de rand liggen. Stapte
op de ladder. Die kraakte luidruchtig onder zijn gewicht. Hij verplaatste
het voorzichtig naar de volgende sport. De ladder kraakte
weer.
Hij stopte. Haalde een hand van de sport die hij vasthield en staarde
naar zijn palm. Peper. De peper die hij vijf dagen geleden had
gebruikt zat nog altijd op de ladder. Het was uitgesmeerd en gevlekt,
misschien door zijn vorige afdaling van vijf dagen geleden,
misschien doordat een van de politiemensen vandaag opnieuw naar