Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

Ze luisterde naar de reactie. Knikte. Armstrong kwam aan de andere
kant vlak bij de toren, een meter of dertig bij ze vandaan en
buiten hun gezichtsveld.
'Ga jij maar,' zei Reacher. 'Ik controleer de kerk wel.'
Ze hief haar pols.
'Hou hem daar,' zei ze. 'Ik kom eraan.'
Zonder een woord te zeggen liep ze recht naar het veld. Reacher
bleef alleen achter bij het hek van de kerk. Hij ging erdoorheen en
liep naar het eigenlijke gebouw. Wachtte bij de deur. Het was een
enorm gevaarte van zo'n tien centimeter dik bewerkt eiken. Hij had
zwarte, ijzeren banden en scharnieren. Grote, zwarte spijkerkoppen.
Daarboven rees de toren een kleine vijfentwintig meter recht
de lucht in. Bovenop stonden een vlag, een bliksemafleider en een
windvaantje. Het vaantje bewoog niet. De vlag hing slap. Er was
geen zuchtje wind. Koude, samengepakte lucht. Het soort lucht dat
zich liefdevol om een kogel wikkelt en hem recht in zijn baan houdt.
Even later klonk er geknars van schoenen op het grind en toen hij
omkeek, zag hij de koster naderbij komen. Het was een kleine man
in een zwarte toog die tot zijn schoenen reikte. Daarover droeg hij
een kasjmier jas. Een bontmuts met flappen die onder zijn kin waren
vastgemaakt. Een dikke bril met een gouden montuur. In zijn
hand had hij een enorme ijzeren ring met een kolossale sleutel. Hij
stak hem naar voren en Reacher pakte hem aan.
'Dat is de oorspronkelijke sleutel,' zei de koster. 'Uit 1870.'
'Ik zal hem teruggeven,' zei Reacher. 'Gaat u maar op het veld wachten.'
'Ik kan hier wel wachten,' zei de man.
'Op het veld,' herhaalde Reacher. 'Dat is beter.'
De ogen van de man werden door zijn bril vergroot. Hij draaide
zich om en liep weer terug zoals hij was gekomen. Reacher woog
de grote, oude sleutel in zijn hand. Liep naar de deur en hield hem
voor het gat. Stak hem in het slot. Draaide hem hard om. Er gebeurde
niets. Hij probeerde het opnieuw. Niets. Hij dacht even na.
Probeerde de kruk.
De deur zat niet op slot.
De oude, ijzeren scharnieren snerpten toen hij hem vijftien centimeter
openduwde. Hij kon zich het geluid nog herinneren. Om vijf
uur 's morgens had het veel harder geklonken. Nu ging het verloren
in het doffe geroezemoes van driehonderd mensen op het veld.
Hij duwde de deur helemaal open. Wachtte weer even en stapte ver-