Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

ten sprongen uit de Suburbans, en Armstrong schoof uit zijn limousine
om zeven meter door de motregen te hollen, op de voet
gevolgd door zijn lijfwacht en vervolgens Froelich, Neagley en
Reacher. Een wachtend busje van de pers droeg twee verslaggevers
bij. Een tweede team van drie agenten vormde de achterhoede.
Grondpersoneel duwde de trap weg en een steward sloot de deur.
Het interieur had niets weg van de Air Force One die Reacher weleens
op het witte doek had gezien. Het had meer weg van het soort
bus waarin een tweederangs rockgroep zich verplaatste: een eenvoudig
voertuig aangepast met twaalf verbeterde zitplaatsen. Acht
daarvan waren gerangschikt in twee groepen van vier met een tafeltje
tussen elk paar dat tegenover elkaar stond, en vier stuks besloegen
de hele breedte voorin met het gezicht naar voren. De stoelen
waren van leer en de tafels van hout, maar in de functionele
romp zagen ze er ongerijmd uit. Er was duidelijk een hiërarchie in
de plaatsing. De mensen verdrongen zich in het gangpad terwijl
Armstrong een stoel uitkoos. Hij nam een raamplaats die naar achteren
gericht was in het viertal aan bakboord. De twee verslaggevers
namen tegenover hem plaats. Misschien hadden ze een interview
geregeld om de tijd te doden. Froelich en de persoonlijke
lijfwacht namen het viertal aan de andere kant. De agenten van de
backup en Neagley namen voorin plaats. Reacher had geen keus.
De enige resterende plaats was naast Froelich aan de andere kant
van het gangpad maar ook vlak naast Armstrong.
Hij propte zijn jas in de bergplaats boven zijn hoofd en ging zitten.
Armstrong keek hem even aan alsof hij al een oude vriend was. De
verslaggevers namen hem op. Hij voelde hun nieuwsgierige blik. Ze
bekeken zijn pak. Hij zag ze denken: te chic voor een agent. Dus
wie is die vent? Een assistent? Iemand die hun was toegewezen? Hij
maakte zijn gordel vast alsof naast de aankomende vice-president
zitten iets was wat hij om de vier jaar met de regelmaat van de klok
deed. Armstrong deed niets om zijn toehoorders uit de droom te
helpen. Hij wachtte gewoon hun eerste vraag af.
Het kabaal van de motoren nam toe en het toestel taxiede naar de
startbaan. Tegen de tijd dat het was opgestegen en horizontaal
vloog, was iedereen behalve de mensen aan Reachers tafeltje diep
in slaap. Ze draaiden stuk voor stuk gewoon de knop om zoals mensen
zoals zij gewend zijn als ze even ruimte krijgen tussen twee perioden
van intensieve activiteit. Froelich was eraan gewend om in
het vliegtuig te slapen. Dat was duidelijk. Haar hoofd rustte op haar