Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

'Geweldig,' zei hij. Daarna gaf ze hem een vierde envelop. Weer een
gewatteerde bruine envelop, maar nu kleiner. Er zat een doosje in.
Een keurig, klein geval van karton zoals de juwelier gebruikt voor
een paar oorbellen. Er zat een propje watten in. De watten waren
bruin van oud bloed, want bovenop lag een vingertopje. Hij was
bij de eerste knokkel afgeknipt door iets hards en scherps. Misschien
een tuinschaar. Hij was waarschijnlijk van de linkerpink, te oordelen
naar de grootte en de kromming. Er zat nog lak op de nagel.
Reacher keek er een hele poos naar. Daarna knikte hij en gaf het
terug aan Neagley. Liep om de ontbijtbar en ging recht tegenover
Nendick staan. Keek hem recht in de ogen. Nam een gok.
'Stuyvesant,' riep hij. 'En Froelich. Even op de gang wachten.'
Ze bleven een ogenblik verrast staan kijken. Hij wierp ze een harde,
nijdige blik toe. Ze schuifelden gehoorzaam de keuken uit.
'Neagley,' riep hij. 'Kom eens hier.'
Ze liep om de bar en ging zwijgend naast hem staan. Hij boog zich
naar voren en legde zijn ellebogen op de bar. Bracht zijn gezicht
vlak voor dat van Nendick. Sprak zacht.
'Oké, ze zijn weg,' zei hij. 'Alleen wij zijn er nog. En wij zijn niet
van de geheime dienst. Dat weet je toch, hè? Voor een paar dagen
geleden had je ons nog nooit gezien. Dus kun je ons vertrouwen.
Wij gaan de zaak niet verknallen zoals zij. Wij komen van een plek
waar je niet mag blunderen. En waar geen regels zijn. Dus kunnen
we haar terughalen. Wij weten hoe we dat moeten aanpakken. We
grijpen die zware jongens en brengen je vrouw terug. Veilig en wel.
Zonder mankeren, oké? Dat is een belofte van mij aan jou.'
Nendick liet zijn hoofd naar achteren zakken en deed zijn mond
open. Zijn lippen waren droog. Ze waren bevlekt met een kleverig
soort schuim. Daarna deed hij zijn mond weer stijf dicht. Klemde
de kaken hard op elkaar. Zo hard dat zijn lippen in een bloedeloos,
smal streepje veranderden. Hij trok een hand onder zijn oksel vandaan
en bracht duim en wijsvinger bij elkaar alsof hij iets kleins
vasthield. Hij trok het denkbeeldige dingetje langzaam zijwaarts
langs zijn lippen, alsof hij een rits dichttrok. Stak zijn hand weer
onder zijn arm. Sidderde. Staarde naar de muur. Er lag een krankzinnige
angst in zijn ogen. De een of andere absolute, onbedwingbare
doodsangst. Hij begon weer te wiegen. Hoestte. Hij hoestte en
stikte bijna. Wilde zijn mond niet opendoen. Die zat potdicht. Hij
zat te steigeren en sidderen op zijn kruk. Greep zijn zij vast. In zijn
dichte mond leek hij wanhopig naar adem te happen. Zijn ogen