Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

woei alle kanten op en de soundtrack werd overheerst door het kabaal
van de wind. Ze had een leuke glimlach. Heldere ogen. Ze zei
iets voor het nageslacht, maar Reacher kon de tekst niet verstaan.
Hij drukte op stop en een nachtelijke auto-achtervolging werd hervat.
Hij liep weer naar de keuken. Nendick zat nog steeds te sidderen
en te wiegen. Hij had zijn handen nog altijd onder zijn oksels.
Hij zei nog steeds niets. Reacher wierp weer een blik op de
vuile vaat en de dode bloemen.
'We kunnen haar terughalen,' zei hij.
Nendick zei niets.
'Zeg gewoon maar wie het is en we gaan haar nu halen.'
Geen antwoord.
'Hoe sneller hoe beter,' zei Reacher. 'Met zoiets willen we haar niet
langer laten wachten dan nodig is, vind je wel?'
Nendick staarde volledig geconcentreerd naar de muur.
'Wanneer hebben ze haar meegenomen?' vroeg Reacher. 'Paar weken
geleden?'
Nendick zei niets. Maakte totaal geen geluid. Neagley kwam uit de
gang naar binnen. Liep door tot halverwege de keuken die als woonvertrek
was ingericht. Langs de ene muur stond een combinatie van
zware meubelen met een boekenkast, een buffet en nog een boekenkast.
'Wij kunnen je helpen,' zei Reacher. 'Maar we moeten wel weten
waar we beginnen.'
Nendick zweeg in alle talen. Hij deed niets anders dan staren, bibberen
en wiegen en hield zichzelf stevig vast.
'Reacher,' riep Neagley zacht maar dringend. Hij verwijderde zich
van Nendick en voegde zich bij haar bij het buffet. Ze gaf hem iets.
Het was een envelop. Er zat een polaroid in. Op de foto zat een
vrouw op een stoel. Ze was bleek en had een panische uitdrukking.
Haar ogen waren wijd open gesperd. Haar haar was vies. Het was
Nendicks vrouw, die er ongeveer honderd jaar ouder uitzag dan op
de foto's in de huiskamer. Ze hield een exemplaar van USA Today
vast. Het impressum zat vlak onder haar kin. Neagley gaf hem een
andere envelop. Weer met een polaroid. Zelfde vrouw. Zelfde pose.
Zelfde krant, maar een andere dag.
'Bewijs dat ze nog in leven is,' zei Reacher.
Neagley knikte. 'Maar bekijk dit eens. Wat bewijst dit?'
Ze gaf hem weer een envelop. Een gewatteerde bruine envelop. Er
zat iets zachts en wits in. Een onderbroek. Verkleurd. Beetje groezelig.