Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

iemand met problemen. Als iemand die jongleerde met een gevoel
van verraad en gerechtvaardigde woede aan de ene kant en het gebruikelijke
Washingtonse doofpotinstinct aan de andere. En het
doofpotinstinct zou met een man als Nendick veel sterker zijn dan
met de schoonmakers. Schoonmakers zouden als louter non-valeurs
worden bekeken. Vroeg of laat kon iemand zeggen: Ach, schoonmakers,
wat wil je ook. Maar met iemand als Nendick was dat anders.
Zo iemand was een belangrijke schakel in een organisatie die
beter zou moeten weten. Dus startte Stuyvesant de computer van
zijn secretaresse op om Nendicks huisadres te zoeken. Het was een
voorstad op zo'n vijftien kilometer in Virginia. Het kostte twintig
minuten om er te komen. Hij woonde in een rustige kronkelstraat.
De wijk was net oud genoeg voor volwassen bomen en beplanting
en jong genoeg om er nog fleurig en goed onderhouden uit te zien.
Het was een buurt van modale inkomens. Op de meeste oprijlanen
stonden buitenlandse auto's, maar niet de nieuwste modellen. Ze
waren wel schoon maar een beetje lusteloos. Nendicks huis was een
lang, laag houten huis met een kakikleurig dak en een bakstenen
schoorsteen. Het was donker, op de blauwe schittering van een tv
achter een van de ramen na.
Froelich draaide meteen de oprijlaan in en parkeerde vlak voor de
garage. Ze stapten uit in de kou en liepen naar de voordeur. Stuyvesant
zette zijn duim op de bel en liet hem daar. Dertig seconden
later ging het licht in de gang aan. Door het waaiervormige venster
boven de deur viel een oranje gloed. Boven hun hoofd ging een geel
portaallicht branden. De deur ging open en Nendick bleef in zijn
hal staan en zei niets. Hij droeg een pak alsof hij net van zijn werk
was gekomen. Hij zag eruit alsof hij slap van angst was, alsof zich
de zoveelste rampspoed aftekende. Stuyvesant keek hem aan, aarzelde
even en stapte vervolgens naar binnen. Froelich volgde hem.
Daarna Reacher. Vervolgens Neagley. Zij deed de deur achter zich
dicht en ging er als een wachtpost voor staan, met de voeten uit elkaar
en de handen losjes op haar rug.
Nendick zei nog altijd niets. Bleef alleen maar met hangende schouders
staan staren. Stuyvesant legde een hand op zijn schouder en
draaide hem om. Duwde hem naar de keuken. Hij bood geen weerstand.
Wankelde slapjes naar de achterzijde van zijn huis. Stuyvesant
liep hem achterna en drukte een knop in waardoor neonbuizen
boven het aanrecht sputterend gingen branden.
'Zitten,' zei hij, alsof hij het tegen een hond had.