Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

Ze repten zich weer naar de keuken. Hij keek ze na. Bleef even zwijgend
staan en ging vervolgens de huiskamer weer in. Ging dicht bij
Galvez staan en liet zijn stem dalen.
'Zijn er andere mensen die naar ze hebben geïnformeerd?' vroeg hij.
Galvez schudde zijn hoofd.
'Zeker weten?' vroeg Reacher. 'Niemand die ze in de gaten houdt,
geen vreemden in de buurt?'
Galvez schudde weer zijn hoofd.
'Wij kunnen het regelen,' zei Reacher. 'Als u zich ergens zorgen over
maakt moet u dat nu meteen vertellen. Wij regelen het wel.'
Galvez keek hem alleen maar uitdrukkingsloos aan. Reacher lette
op zijn ogen. Hij had zijn hele loopbaan naar ogen gekeken en deze
twee waren onschuldig. Ze stonden een beetje verward, verwonderd,
maar de man had niets te verbergen. Hij had geen geheimen.
'Oké,' zei hij. 'Het spijt ons dat we u hebben gestoord.'
Op de terugweg naar kantoor zei hij geen woord.
Ze gingen weer naar de vergaderzaal. Dat was waarschijnlijk het
enige vertrek waar meer dan drie mensen konden zitten. Neagley
liet Froelich naast Reacher plaatsnemen. Zij ging naast Stuyvesant
tegenover hem zitten. Froelich schakelde haar zendertje in en hoorde
dat Armstrong op het punt stond het hotel te verlaten. Hij had
de avond bekort. Niemand scheen het erg te vinden. Het was iets
wat twee kanten op werkte: breng je veel tijd met ze door, dan vinden
ze dat natuurlijk geweldig. Maak je er haastwerk van, dan zijn
ze even verrukt dat zo'n druk bezet en belangrijk personage überhaupt
nog tijd voor ze heeft. Froelich luisterde naar haar oortelefoontje
en volgde hem helemaal de balzaal uit, door de keukens,
over de laad- en losruimte en zijn auto in. Daarna ontspande ze
zich. Het enige dat nog restte was een konvooi dat zich met hoge
snelheid naar Georgetown begaf en een gang door de tent in het
donker. Ze friemelde achter haar rug om het volume van haar oortelefoontje
iets lager te zetten. Leunde naar achteren en keek de anderen
vragend aan.
'Ik snap er niets van,' zei Neagley. 'Het betekent dat er iets is waar
ze zich nog meer zorgen om maken dan hun kinderen.'
'En wat zou dat kunnen zijn?' vroeg Froelich.
'Groene Kaart? Zijn ze legaal?'
Stuyvesant knikte. 'Natuurlijk. Het zijn werknemers van de Ame-