Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

gens weer terug zijn. Dus laat Neagley maar eerst gaan.'
Stuyvesant wilde er iets tegen inbrengen, maar Neagley stapte al uit
en liep naar het hek. Reacher zag haar een vlug rondje over de stoep
maken om de omgeving in zich op te nemen. Zag haar naar links
en rechts kijken toen ze het tuinpad op liep. Er was geen mens. Te
koud. Ze was bij de deur. Zocht naar de bel. Die was er niet, dus
klopte ze met haar knokkels op het hout.
Ze moest even wachten voor de deur openging en werd tegengehouden
door een kettinkje. Er viel een bundel wit licht naar buiten.
Er werd even gepraat. De deur ging iets naar voren om de ketting
los te maken. De lichtbundel werd smaller en vervolgens weer breder.
Neagley draaide zich om en wenkte. Froelich, Stuyvesant en
Reacher stapten uit en liepen het pad op. In de deuropening stond
een kleine, donkere man die verlegen glimlachte.
'Dit is meneer Galvez,' zei Neagley. Ze stelden zich voor. Galvez
deed een stap naar achteren de gang in, en maakte als een butler
een volg-mij-gebaar met zijn hele arm. Hij droeg een broek met een
plooi en een trui met een patroon. Hij was pas naar de kapper geweest
en had een open gezichtsuitdrukking. Ze volgden hem naar
binnen. Het was een klein en duidelijk overbevolkt huis, maar het
was erg schoon. Er hing een rij van zeven kinderjasjes aan een kapstok
in de vestibule. Een paar waren klein, andere iets groter. Op
de grond eronder stonden zeven schoolrugzakjes op een rij. Zeven
paar schoenen. Hier en daar stonden keurige stapels speelgoed. In
de keuken waren drie vrouwen te zien. Verlegen kinderen gluurden
achter hun rokken vandaan. Meer kinderen staken hun hoofd om
de huiskamerdeur. Ze bleven in beweging. Verschenen en verdwenen
in willekeurige volgorde. Ze leken allemaal op elkaar. Reacher
kon ze niet nauwkeurig tellen. Overal zag hij grote, donkere ogen,
wijd open.
Stuyvesant leek een beetje onzeker, alsof hij niet goed wist hoe hij
moest beginnen. Reacher wrong zich langs hem en liep naar de keuken.
Bleef in de deuropening staan. Op het werkblad lagen zeven
overblijftrommeltjes op een rij. De deksels stonden open, klaar voor
de lopende-bandvulling van de volgende ochtend. Hij ging weer terug
naar de gang. Wrong zich langs Neagley voor een blik op de
jasjes. Het waren stuk voor stuk kleurige dingen van nylon, kleine
uitgaven van de kleding die hij in Atlantic City had bekeken. Hij
tilde er een van zijn haakje. In de kraag zat een wit stukje textiel.
Iemand had er met een stomerijstift in keurige letters J. Galvez op