Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

Reacher knikte. 'Ze zwegen even en keken elkaar eerst aan.'
'Dus?'
'Misschien zijn de kinderen niét bij een nicht.'
'Waarom zouden ze liegen?'
Reacher keek haar aan. 'Kun je een betere manier bedenken om iemand
onder druk te zetten dan zijn kinderen als onderpand meenemen?'
Ze handelden snel, maar Stuyvesant zorgde ervoor dat ze niet buiten
hun boekje gingen. Hij belde de advocaten van de schoonmakers
om te zeggen dat hij het antwoord op slechts één vraag nodig
had: naam en adres van de babysitters van de kinderen. Hij voegde
eraan toe dat een snel antwoord veel beter zou zijn dan uitstel.
Hij kreeg een vlot antwoord. De advocaten belden binnen een kwartier
terug. De naam was Galvez en het adres was anderhalve kilometer
van het huis van de schoonmakers.
Daarna gebaarde Froelich om stilte en schakelde haar radio in om
een volledig situatierapport van het hotel te vragen. Ze sprak met
haar plaatsvervanger en vier andere agenten op sleutelposities. Er
waren geen problemen. Alles was rustig. Armstrong werkte de zaal
af. De limieten waren strak. Ze gaf de opdracht dat alle agenten
Armstrong aan het eind van de receptie door de laad- en losruimte
moesten vergezellen. Ze moesten een menselijke muur tot aan de limousine
vormen. 'En doe het gauw,' zei ze. 'Bekort het optreden.'
Daarna persten ze zich in de kleine lift om naar de garage af te dalen.
Stapten in Froelichs Suburban voor het ritje dat Reacher de eerste
keer had verslapen. Deze keer bleef hij wakker toen Froelich
door het verkeer naar de eenvoudige stadswijk snelde. Ze passeerden
het huis van de schoonmakers. Slalomden nog anderhalve kilometer
door donkere straatjes die nauw waren door de geparkeerde
auto's en stopten voor een smalle, hoge tweegezinswoning. Er stond
een omheining van gaas en de vuilnisbakken waren met een ketting
aan de hekstijl vastgemaakt. Aan de ene kant was een pakhuis en
aan de andere kant was een lange rij identieke huizen. Aan de stoeprand
stond een ineengezakte Cadillac van twintig jaar oud. Geel natriumlicht
viel door de mist.
'En wat doen we nu?' vroeg Stuyvesant.
Reacher keek door het raampje. 'We gaan met die mensen praten.
Maar niet met z'n allen. Die mensen zijn al bang. We moeten ze
niet in paniek brengen. Dan denken ze misschien dat die zware jon-