Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

'Juffrouw Froelich heeft het voor elkaar gekregen.'
'Kun je dat zien?'
'Onmiskenbaar.'
'Vrijwillig, wat mij betreft,' zei Reacher.
Neagley glimlachte weer. 'Ik ging er niet van uit dat ze je had verkracht.'
'Heb je er opeens bezwaar tegen?'
'Hé, dit is jouw zaak hoor. Het is een aantrekkelijke dame. Maar
dat ben ik ook. En met mij heb je nog nooit iets geprobeerd.'
'Heb je dat dan ooit gewild?'
'Nee.'
'Kijk. Ik heb graag dat mijn belangstelling in goede aarde valt.'
'Dat moet de mogelijkheden iets beperken.'
'Iets,' zei hij. 'Maar niet helemaal.'
'Blijkbaar,' zei Neagley.
'Keur je het af?'
'O, welnee. Je gaat je gang maar. Waarom denk je dat ik in het hotel
ben gebleven? Ik wilde haar niet in de weg lopen, anders niet.'
'Haar in de weg lopen? Lag het er zo dik bovenop?'
'O, toe nou toch,' zei Neagley.
Reacher nam een slok koffie. Verslond een donut. Hij had honger
en de donut smaakte geweldig. Hard geglazuurd vanbuiten, zacht
vanbinnen. Hij at er nog een en likte zijn vingers af. Voelde de cafeïne
en de suiker in zijn bloedsomloop springen.
'Dus wie zijn het?' vroeg Neagley. 'Heb je enig idee?'
'Vaag,' zei Reacher. 'Ik zou me flink moeten concentreren om het
op een rijtje te krijgen. En dat heeft geen zin tot we weten of we
nodig blijven.'
'Ik denk het niet,' zei Neagley. 'Onze taak zit erop als we klaar zijn
met die schoonmakers. En dat op zich is verspilde moeite. Er is geen
sprake van dat ze een naam weten. En als ze die wel hebben, is het
een valse. We krijgen hooguit een signalement. En dat zal wel nutteloos
zijn.'
Reacher knikte. Dronk zijn koffie op.
'Kom op,' zei hij. 'Een blokje om voor de vorm.'
Ze liepen zo langzaam als in de kou draaglijk was. Er gebeurde
niets. Alles was rustig. In elke straat waren politieauto's of voertuigen
van de geheime dienst. Hun uitlaatgas vormde witte wolken
die wegdreven op de windstille lucht. Afgezien daarvan bewoog zich
niets. Ze sloegen hoeken om en liepen Armstrongs straat vanuit het