Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

te omzeilen. Maar op Massachusetts Avenue was het ook druk, en
het was bijna negen uur voordat ze in Armstrongs straat in
Georgetown waren. Ze parkeerde achter een andere Suburban bij
de uitgang van de tent. Een agent kwam van het trottoir en liep om
de motorkap om met haar te praten.
'De spion is er net,' zei hij. 'Ze zullen inmiddels wel bij Spying 101
zijn.'
'Dat moet toch al 201 zijn,' zei Froelich. 'Hij doet het al lang genoeg.'
'Nee, die ciA-dingen zijn vreselijk ingewikkeld,' zei de man. 'Althans
voor gewone mensen.'
Froelich glimlachte en de man liep weg om zijn post op de stoep
weer in te nemen. Froelich deed haar raampje dicht en wendde zich
half naar Reacher en Neagley.
'Voetpatrouille?' vroeg ze.
'Daarom heb ik mijn jas aangetrokken,' zei Reacher.
'Vier ogen zijn beter dan twee,' zei Neagley.
Ze stapten allebei uit en lieten Froelich in de warme auto achter.
De straatkant van het huis was rustig en goed bewaakt, dus liepen
ze in noordelijke richting en sloegen rechts af om een blik op de
achterkant te werpen. Aan het begin en eind van de poort stonden
patrouillewagens. Er gebeurde niets. Alles zat potdicht tegen de kou.
Ze liepen door naar de volgende straat. Daar stonden ook politieauto's.
'Zonde van de tijd,' zei Neagley. 'Niemand zal hem thuis te grazen
nemen. Ik neem aan dat de politie het wel in de gaten zal hebben
als iemand met geschut aan komt sjouwen.'
'Laten we dan maar gaan ontbijten,' zei Reacher. Ze liepen terug,
staken over en vonden een donutshop. Kochten koffie en donuts en
gingen op een kruk aan een lange toonbank voor het raam zitten.
Het raam was beslagen. Neagley veegde halve maantjes met haar
servet om naar buiten te kunnen kijken.
'Andere das,' zei ze.
Hij keek omlaag.
'Ander pak,' zei ze.
'Vind je het mooi?' vroeg hij.
'Wel als dit nog de jaren negentig waren,' zei ze.
Hij zei niets. Ze glimlachte.
'Dus,' zei ze.
'Wat?'