Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

zwart, zelfde merk, zelfde pasvorm. Hij trok een bijpassend overhemd
aan, zelfde label van Iemand & Iemand, zelfde smetteloos
witte katoen. Schone boxershort, schone sokken. Een donkerblauwe
zijden das met een patroon van kleine zilveren parachutes. Er
zat een Engels label op. Misschien was hij van de Royal Air Force.
Hij keek in de spiegel en bedierf het effect door zijn nieuwe regenjas
uit Atlantic City over het pak aan te trekken. Het stak er ruw
en lomp bij af en de kleuren pasten niet bij elkaar, maar vermoedelijk
zou hij die dag een poos buiten in de kou zijn, en het zag er
niet naar uit dat Joe een jas had achtergelaten. Hij moest 'm in de
zomer zijn gepiept.
Hij trof Froelich onder aan de trap. Ze droeg een vrouwelijke versie
van zijn eigen kleren: een zwart broekpak met een witte blouse
met een open hals. Maar haar jas was beter. Die was van donkergrijze
wol en heel formeel. Ze deed haar oortelefoontje in. Er zat
een gedraaid snoertje aan dat na vijftien centimeter recht werd voor
het ruggedeelte.
'Wil je me even helpen?' vroeg ze. Ze duwde haar ellebogen naar
achteren zoals toen ze net wakker was geworden. Daardoor kwam
de kraag van haar jasje los van haar nek. Hij liet het snoertje tussen
haar jasje en haar blouse vallen. Het plugje aan het eind fungeerde
als gewicht en liet het helemaal tot haar taille zakken. Ze trok haar
mantel en jasje opzij en hij zag een zwart zendontvangertje aan haar
riem op haar onderrug. Het snoertje van de microfoon was al aangesloten
en door haar linkermouw geleid. Hij sloot het oortelefoontje
aan. Ze liet haar mantel en jasje weer op hun plaats vallen, en hij
zag haar pistool in een holster aan haar riem bij haar linkerheup met
de kolf naar voren om hem snel paraat te hebben. Het was een forse,
vierkante siG-Sauer P226, wat hem wel beviel. Heel wat beter
dan de tweedehands Beretta in haar keukenlade.
'Oké,' zei ze. Daarna haalde ze diep adem. Keek op haar horloge.
Reacher volgde haar voorbeeld. Het was bijna kwart voor acht.
'Nog zestien uur en zestien minuten,' zei ze. 'Bel Neagley maar om
te zeggen dat we eraan komen.'
Flij gebruikte haar mobiel toen ze naar haar Suburban terugliepen.
Het was een klamme, koude ochtend, precies zoals de nacht was
geweest, alleen was er nu wat aarzelend licht in de grijze lucht. De
raampjes van de Suburban waren helemaal beslagen. Maar hij startte
direct, de verwarming werkte snel en toen Neagley voor haar hotel
instapte, was het warm en comfortabel in de auto.