Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

Hij liep weer naar het bed en trok zijn broers kleren aan. Koos een
donkerrode das met een discreet patroon. Brits, alsof hij een regimentsvereniging
of zo'n dure middelbare school vertegenwoordigde.
Hij deed hem om en knakte de kraag omlaag. Trok een boxershort
en een paar sokken aan. Stapte in de broek. Schudde het jasje
over zijn schouders. Hij trok zijn nieuwe schoenen aan en veegde
ze schoon met het overbodige pakpapier. Rechtte de rug en liep naar
de spiegel. Het pak zat als gegoten. Misschien waren de mouwen
en broekspijpen een tikje te lang, omdat hij een fractie kleiner was
dan Joe was geweest. En het zat misschien een tikje krap omdat hij
iets zwaarder was. Maar over het algemeen zag hij er vrij indrukwekkend
uit. Als een totaal ander persoon. Ouder. Gezaghebbender.
Serieuzer. Meer als Joe.
Hij bukte zich om de kartonnen doos van de kastvloer te pakken.
Toen hoorde hij een geluid in de gang beneden. Er stond iemand voor
de deur die aanklopte. Hij zette de doos weer terug onder de kledingstang
en ging naar beneden. Deed open. Het was Froelich. Ze stond
in de avondmist en had haar hand geheven om nog een keer aan te
kloppen. Door het licht op straat was haar gezicht in de schaduw.
'Jij hebt mijn sleutel,' zei ze.
Hij deed een stap naar achteren om haar binnen te laten. Ze keek
op en verstijfde. Ze tastte achter zich om de deur dicht te doen en
leunde ertegenaan. Ze staarde hem alleen maar aan. Er was iets in
haar blik. Schrik, angst, paniek, rouw, hij wist het niet.
'Wat is er?' vroeg hij.
'Ik dacht even dat je Joe was,' zei ze.
Haar ogen vulden zich met tranen en ze liet haar hoofd tegen de
houten deur rusten. Ze probeerde haar tranen weg te knipperen,
keek hem weer aan en barstte in huilen uit. Hij bleef even staan,
deed een stap naar voren en nam haar in zijn armen. Ze liet haar
tasje vallen en begroef haar gezicht tegen zijn borst.
'Het spijt me,' zei hij. 'Ik wilde zijn pak even aan proberen.'
Ze zei niets en bleef maar huilen.
'Niet zo slim, waarschijnlijk,' zei hij.
Haar hoofd bewoog, maar hij kon niet zien of ze ja, inderdaad of
nee bedoelde. Ze sloeg haar armen om zijn lichaam en hield hem
vast. Hij legde een hand op haar onderrug en streek met de andere
over haar haar. Zo bleven ze een hele poos staan. Ze worstelde met
haar tranen, slikte twee keer en maakte zich los. Veegde met de rug
van haar hand haar ogen af.