Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

naar de bovenste verdieping en omlaag naar straatniveau. De leuning
was van metaal. In kooitjes van draad zat zwakke noodverlichting
achter glas. Het was duidelijk dat er tijdens de modernisering
aan de achterkant van het gebouw een smalle ruimte was
toegeëigend voor een eersteklas ontsnappingssysteem in geval van
brand.
Aan de buitenkant van de deur zat een knop die dezelfde sluiting
bediende als de duwstang. Er zat wel een sleutelgat, maar hij was
niet op slot. De knop draaide makkelijk. Logisch, dacht hij. Het gebouw
als geheel was veilig. Het was niet nodig dat elke etage nog
eens apart werd vergrendeld. Hij liet de deur achter zich dichtvallen
en wachtte even in het halfduister boven aan de trap. Draaide
aan de knop, deed de deur open en zette een stap terug in de hel
verlichte werkplek van de secretaresse. Draaide zijn hoofd omhoog
voor een blik op de bewakingscamera. Die zat vlak boven zijn hoofd
en was zo gemonteerd dat hij ergens gedurende zijn tweede stap in
beeld zou verschijnen. Hij schoof een stukje naar voren en liet de
deur achter zich dichtgaan. Keek weer naar de camera. Die moest
hem nu zien. En er was nog bijna drie meter te gaan voordat hii bij
Stuyvesants deur was.
'De schoonmakers hebben die brief daar gelegd,' zei de secretaresse.
'Een andere verklaring is er niet.'
Daarna ging haar telefoon. Ze verontschuldigde zich beleefd en nam
op. Reacher en Neagley liepen terug door de doolhof van gangen
en vonden Froelichs kantoor. Het was er stil, donker en leeg.
Neagley knipte de halogeenlampen aan en ging achter het bureau
zitten. Er was geen extra stoel, dus Reacher ging met zijn benen gestrekt
en zijn rug tegen een archiefkast op de grond zitten.
'Vertel eens over die schoonmakers,' zei hij.
Neagley trommelde met haar vingers op het bureau. Het getik van
haar nagels wisselde het papierachtige plofje van haar huid af.
'Ze zitten helemaal dichtgeplakt met advocaten,' zei ze. 'Het departement
heeft ze stuk voor stuk een advocaat toegewezen. Ze zijn
ook op hun rechten gewezen. In hun mensenrechten is volledig voorzien.
Prachtig, hè? De beschaving?'
'Geweldig. Wat zeiden ze?'
'Niets bijzonders. Ze klapten dicht. Zo koppig als de pest. Maar
ook zo bang als de pest. Ze kunnen alleen maar verliezen. Ze zijn
duidelijk doodsbenauwd om te verklappen wie ze heeft opgedragen
dat papier daar te leggen, en net zo bang om hun baan te verliezen